Rozdział szesnasty

Życie jest zbyt krótkie, aby ukrywać coś, co samemu nazywa się niespodzianką, a co naprawdę jest przykre dla kogoś innego.

Pozostał tydzień do spotkania z Nimkiem, od dziś oczywiście... Pewnie chcesz wiedzieć, jak potoczyła się moja dalsza historia z Angelo. Zanim opowiem Ci, co dokładnie się stało, wiedz, że dziś jestem na niego wściekła, jak mało kto. Zrobił takie świństwo.. Nie mogę uwierzyć, że... A, co tam, opowiem dokładnie.

~~~

- You’re only ever who you were. It's all you ever need to know.- zanuciłam na fortepianie, podczas gdy Angelo wpatrywał się w moje palce zgrabnie poruszające się po klawiszach.

- Wspaniale.- powiedział lekko uśmiechając się.- Muzykę i tekst mamy. Teraz taniec, bo chyba nie zamierzasz stać, jak kołek i wyrzucać z siebie dźwięków, co?- popatrzył na mnie krzywo.

- Liczyłam na to, że to ty coś wymyślisz, w końcu lubisz tańczyć, nie? Moglibyśmy zrobić coś, jak flashmob...- wciągnęłam się w wir rozmyślań, zostawiając chłopaka samego sobie.- Zebralibyśmy do mnie najlepszych tanczerzy, bo na pewno jakichś znasz... Po cichu, bez szumów przygotujemu coś, a w poniedziałek zrobimy show.

- Masz łeb na karku.- pokiwał głową.- To genialny pomysł.

- Też tak sądzę, jest tu sporo miejsca...- przypomniałam sobie coś ważnego.- Jutro razem ze mną pójdziesz do wytwórni mojego wuja...

- A w jakim celu?- zapytał.

- Nagramy tę piosenkę na moje demo. I stworzymy karaoke do flashmobu. A poza tym muszę pogadać z Day.- powiedziałam szybko i wstałam. Podeszłam do lustra i położyłam prawą nogę na drążku w celu rozciągnięcia się. Blondyn przyglądał mi się z zaciekawieniem. Po skończeniu tej czynności włączyłam w stereo bit odpowiadający temu, który znajdzie się w piosence. Stanęłam obok chłopaka i policzyłam do ośmiu w rytmie muzyki. Przestałam myśleć. Szłam z rytmem i tańczyłam. Angelo wpatrywał się we mnie z niedowierzaniem. Ja dalej, nie zważając na niego poruszałam się po całej pracowni. Nareszcie i on wczuł się i zaczęliśmy tańczyć wspólnie. Śmiejąc się kręciliśmy się po wnętrzu. Nagle potknęłam się i przewróciłam, ciągnąc przy tym blondyna za sobą, gdyż trzymaliśmy się za rękę. Upadł na mnie i przycisnął do podłogi. Wymieniliśmy spojrzenia i wybuchnęliśmy śmiechem. W momencie uśmiech zszedł mu z twarzy i spojrzał na mnie ponownie. W jego oczach widziałam smutek. Przygaszony i posmutniały wstał i pomógł mi w tym.

- Coś się stało?- zapytałam lekko zaniepokojona.

- Laura... Ja muszę ci coś wyznać.- powiedział z trudem.

- Tak?- ponagliłam go.

- Ja...- zaczął, po czym opadły jego ramiona i rzekł.- Nie, nie zrobię tego.

- Ale czego?- spytałam ponownie.

- Nieważne... Do zobaczenia jutro.- cmoknął mi w powietrzu i wyleciał jak strzała z domu. Nawet nie biegłam za nim. Przecież nie dogoniłabym go nawet, jeśli chciałabym tego. Jest piłkarzem, biega za piłką i jestem jednym z najlepszych biegaczy w LA.

Wstałam z krzesła, na którym wcześniej usiadłam z wrażenia. Podążyłam schodami w górę, a potem prosto do pokoju mojej chorej siostry. Weszłam po cichu do środka. Podeszłam do łóżka i dotknęłam kołdry. Pomacałam ją, ale nie wyczułam kształtu. Ściągnęłam nakrycie i zaskoczyło mnie to, że Vanessy tam nie było, a zamiast niej była koperta z moim imieniem. Otworzyłam ją i wyciągnęłam papier listowny w inicjałami mojej siostry. Poczęłam czytać. Treść mnie zaskoczyła.

Lauro, kochana!

Wybacz, że zniknęłam, ale muszę kilka rzeczy przemyśleć. Wróciłam do Nowego Jorku na jakiś czas. Wrócę niedługo, może za trzy, cztery tygodnie, obiecuję. Nie martw się, Ross cię kocha, zachowaj pokerową twarz i na razie nie rób czegoś, co nie uważasz za słuszne. Nie podoba mi się wcale ten Angelo, wygląda na... Nie wiem, podejrzanego? Uważaj na niego. Kocham Cię

Vanessa xoxo ♥

Puściłam łzę, po czym zacisnęłam oczy tak, aby żadna więcej nie wypłynęła. Puściłam list i wyszłam z jej pokoju i skierowałam się do swojego. Chwyciłam gitarę i zaczęłam walić w struny bez opamiętania.

I'm boarding up the windows

Lockin' up my heart

It's like everytime the wind blows

I feel it tearin' us apart

Everytime he smiles, I

Let him in again

Everything is fine when

You're standin' in the eye of the Hurricane

Here comes the sun

here comes the rain

Standin' in the eye of the Hurricane

Here comes the sun

here comes the rain

Standin' in the eye of the Hurricane*

- Spokojnie, bo ta gitara jeszcze może długo grać.- upomniał mnie ktoś. Odwróciłam się w tę stronę. W drzwiach stał Ross. Bez namysłu wstałam i rzuciłam się w jego ramiona.

- Ross, stęskniłam się!- tuliłam go i nie mogłam, ani też nie chciałam go wypuścić, bo mogłoby się okazać, że jego tu nie ma i mam tylko omamy.

- Ja też. Ale chcę wyjaśnień.- delikatnie wyrwał się objęć.

- Ale... - chciałam mu powiedzieć, ale nie mogłam, to miała być niespodzianka.

- W takim razie...- powiedział powoli, czekając, aż mnie złamie, ale, że nie wydusiłam z siebie nic, kontynuował:- nic tu po mnie.

- Czekaj.- złapałam go za rękę i przyciągnęłam do siebie zdecydowanym ruchem. Przysunęłam się do niego i połączyłam nasze usta w pocałunku. Trwaliśmy tak przez około minutę. Żadne z nas nie chciało tego przerywać, ktoś jednak miał inne plany...

---------------------------

* Hurricane- Brigdit Mendler

---------------------------

No i jest. Krótko i cóż, nie uważajcie tego za karę... Nie mam siły dziś na więcej, ale jest mało komentarzy, to i motywacji niewiele. Im więcej będzie komentów, tym dłuższe rozdziały, PAMIĘTAJCIE. Nie lubię się powtarzać... Rozdział dedykuję mojej Olci, bo poprawia mi humor, gdy jest źle... :* Zapraszam też na naszego nowego bloga, ale zupełnie nie w tym temacie, tu jest link : KLIKAJ, NIE GRYZĘ 

~Kasia<3