Rozdział dwunasty

Rozdział dwunasty

Życie jest zbyt krótkie, aby śpiewać tylko dla siebie i martwić się o błahe sprawy.

- Izzy, jak myślisz?- zapytałam zaciekawiona, przymierzając niebieską sukienkę.

- Wyglądasz olśniewająco. Zresztą jak zwykle.- odpowiedziała lekko poirytowana przyjaciółka.

- Jesteś zła?- spytałam podejrzliwie.

- Co?- odpowiedziała wyrwana z kontekstu szatynka.- Aaa... Nie, no co ty.- pokiwała przecząco głową.

- Wydajesz się być jakaś..- zamyśliłam się.- Nieobecna.

- Co?- powiedziała dziwnie wysokim głosem.

- Nieważne.- westchnęłam zrezygnowana.

Wiedziałam, że i tak nic z niej nie wyciągnę, a nie było sensu prosić o wyjawienie dręczącego jej zmartwienia, bo okazałoby się to fiaskiem. Noga już nie bolała mnie tak bardzo, na niej była tylko niewielka blizna po rozcięciu i mogłam już swobodnie poruszać. Problemem było tylko to, że mój tata jest niezwykle nadopiekuńczy, więc jakoś zmusił mnie do chodzenia o kulach, przynajmniej przez kilka następnych dni. A dokładniej do dnia kontroli szpitalnej. Czyli jeszcze sześć dni. Moje życie ostatnio było inne. Zmieniło się. Wszyscy mi pomagali i starali się być mili, że nie powiem, aż obrzydliwie mili. Doceniam ich starania, ale mam już dość tej życzliwości. Od kiedy mój tata dowiedział się, że względnie pokonałam swój lęk i nieśmiałość, zupełnie zmienił swoje nastawienie. Do tego jeszcze fakt, że Van powiedziała o wiele za dużo o tym, co lubię robić i tata odpłynął. Piwnicę, dotąd nieużywaną, zmienił w studio do tańca, śpiewu i scenę teatralną. Centralna jego część to wielka sala estradowa. Są tam głośniki, mikrofony, mnóstwo świateł i innych przyrządów tego typu. Prawa strona od wejścia to scena, na której jest ogrom kostiumów, rekwizytów i masek, zaś lewa strona z trzech stron objęta jest lustrami i krążkami. Podłoga wyłożona panelami w kolorze miodu kwiatowego jeszcze nie była używana. Ściany zewsząd są wyposażone w  odbijacze dźwięku tak, abym mogła śpiewać nawet głośno i by nikt mnie nie słyszał. Tak naprawdę piwnica to jedno wielkie pomieszczenie bez ścian. Postawione są tylko pojedyncze kolumny tak, aby dom się nie zawalił. Jest to ogromna przestrzeń tylko dla mnie. Mogę tu się rozwijać, tata naprawdę się o mnie troszczy. Jest świetny, a przecież wychowuje mnie samotnie. Tak serio, nigdy nie zastanawiałam się, dlaczego nie znalazł sobie partnerki? Nie złościłabym się o to. Wiele już takich było, ale nigdy długo. Jedna, czy dwie randki i koniec. Muszę mu wreszcie kogoś znaleźć.

Ale do rzeczy. Postanowiłam podzielić się moją pracownią z zespołem Ross'a. To dobry pomysł, są tu świetne warunki do prób.

Po dość długiej chwili krępującej ciszy, Iz wreszcie się odezwała, ale to, co mi wyjawiłam, zupełnie mnie zbiło z tropu.

- Podoba mi się George.- wyznała na jednym tchu przyjaciółka.

- Co?- tylko tyle zdołałam wyjąkać. Nie spodziewałam się czegoś takiego z jej strony. Była niezwykle wybredna, jeśli chodzi o chłopaków. Ale powiem wprost, George jest niezłym ciachem.

- Jest miły i przystojny. I potrafi wykrzesać z siebie coś inteligentnego. Umie tańczyć i ma fajny głos. Jest naprawdę ciekawą osobą.- zaczęła nawijać szatynka.

- Rozumiem.- pokiwałam głową powoli. Moja głowa była pełna sprzecznych myśli. Skoro Izzy się zakochała, to dlaczego ja jeszcze nie? Dlaczego nie mogę znaleźć tego jedynego? Co ze mną nie tak?

- Laura? Słyszysz mnie?- machała mi przed twarzą dłońmi.

- Yhm..- zreflektowałam i postawiłam na zwykła odpowiedź.- Tak, a co?

- Pytałam, czy mogłabyś z nim pogadać?

- Jasne. Jesteśmy bliskimi przyjaciółmi.- prychnęłam ironicznie.

- Jest coś, czego nie wiem?- zapytała i uniosła brew.

- Nie, po prostu znam go lepiej, niż wy.- odpowiedział pospiesznie.

- OK, nie wnikam.- uniosła ręce w geście kapitulacji.

- Jak myślisz, która jest lepsza?- podniosłam do góry dwie sukienki: niebieską bez ramiączek i czarno- beżową koktajlową.

- Druga.- odparła bez wahania.- Co zamierzasz?

- Co zamierzam, co?- spytałam skołowana.

- Nooo, z Nimkiem?

- Nic.- odpowiedziałam, patrząc niewidzącym wzrokiem w lustro.

- Nic?!- krzyknęła Izzy.

- Tak, nic.- zachowałam spokój.

- Dlaczego?- dociekała wciąż.

- Bo po co? Jeśli się dowiem, kto to, to nie będzie już tej więzi.

- Czekaj.- zaczęła dumać.- Mówiłaś, że opisał się jako blondyn o niebieskich oczach, wysoki i boski, tak?

Pokiwałam głową.

- Znam tylko jednego takiego, który wciąż mówi, że jest boski i doskonale pasuje do opisu.

Popatrzyłam na bransoletkę, którą dostałam od mamy dzień przed jej śmiercią. Wiedziałam już o kogo chodzi. Tak naprawdę, to wiedziałam od początku, tylko wmawiałam sobie, że jest inaczej.

- Nie..- szepnęłam bardziej do siebie, niż do Iz.

- Tak.- odpowiedziała cicho przyjaciółka.- Tak jest. To on.

- To nie może być Angelo!- krzyknęłam, zanim zdążyłam pomyśleć.

- Ale najwyraźniej to on.

Wiłam się po całym pokoju i próbowałam uporządkować myśli. Nagle jakiś dźwięk przerwał moją rozpacz. Wiadomość. Wiadomość od Nimka. Podbiegłam do łóżka i otworzyłam leżącego tam laptopa. Na ekranie widniały takie słowa:

Droga Blue!

Ostatnimi czasy nie mam czasu. Ciągle praca,

praca i jeszcze raz praca. Ale coś zmieniło się.

A mianowicie mój wygląd. Postanowiłem

wrócić do swojego naturalnego koloru włosów,

kasztanowego brązu, moje oczy też zminiły

odcień. Noszę kontakty, więc barwa jest

niebieska, ale moim tonem jest zgaszony

brąz. Przepraszam cię za zamieszanie.

Te kolory były zmieniane z potrzeby

szefów. Teraz już mogę być w 1oo%

sobą. Nie tylko osobą, ale też wyglądem.

Ale co tam u ciebie?

Tęskniłem xoxo

Nimek

Łza zakręciła mi się w oku. Wiedziałam jakąś częścią siebie, że to nie może być Angelo. Teraz już jestem tego pewna. Nie wiedziałam, co odpisać. Nie myśląc długo, po prostu pozwoliłam sobie na pisanie wprost z serca, bez myślenia nad słowami.

Drogi Nimku!

Kamień mi z serca spadł, gdy dowiedziałam się,

że jednak nie możesz być Angelem.

Chyba umarłabym, gdyby to był on.

Ale chyba się pomyliłam,

ale jestem tylko człowiekiem.

U mnie dobrze, no, może oprócz jednego

defektu życiowego :/

Ale nic więcej nie powiem, bo

od razu zorientowałbyś się.

Twoja Blue ♥

Wysłałam i odwróciłam się rozpromieniona do Izzy. Patrzyła na mnie pytającym wzrokiem.

- To nie jest Angelo!!!!- krzyknęłam uradowana z odkrycia.

- Na serio?- nie dowierzała, myślała, że klamka zapadła, nawet nie wiedziała, jak bardzo się myli.

- Mhm..- mruknęłam i zamknęłam urządzenie, po czym wsunęłam je z powrotem pod łóżko.

Gadałyśmy jeszcze trochę, a potem Iz zorientowała się, że musi jeszcze pomóc mamie w gotowaniu kolacji, bo przyjeżdżają do nich goście. Pożegnałyśmy się, a ja zeszłam powoli do pracowni.

Podłączyłam sprzęt i chwyciłam mikrofon. Leciała powolna melodia. Poczułam motyle  brzuchu i nie bałam się śpiewać.

You're stuck on me and my laughing eyes

I can't pretend though I try to hide -

I like you

I like you.

I think I felt my heart skip a beat

I'm standing here and I can hardly breathe -

You got me Yeah

You got me.

The way you take my hand

Is just so sweet

And that crooked smile of yours

It knocks me off my feet

Ohhh, I just can't get enough

How much do I need to fill me up.

It feels so good it must be love

It's everything that I've been dreaming of.

I give up. I give in. I let go. Let's begin.

Cuz no matter what I do,

Wooah, my heart is filled with you.*

Cieszę się, że mogę śpiewać. Że to potrafię. Ale mój zapał zaraz zgasł, bo nadal nie do końca pokonałam swoje lęki. Tylko dzięki blondaskowi odważyłam się. W nim mam oparcie. Ross jest wspaniałym przyjacielem.

Nagle usłyszałam oklaski. Całkiem dużo. Co najmniej cztery osoby oklaskiwały mnie. Odwróciłam się i moim oczom ukazał się zespół z Ross'em na czele.

- Witaj, Laura.- powiedział z uśmiechem.

- Cześć Ross.- rzekłam i odpowiedziałam mu tym samym gestem.

- Ładnie zaśpiewałaś.- wychylił się zza Rikera Rocky.

- Dzięki.

- Jak tam twoja kostka?- zapytał z troską Ross.- Nie powinnaś jeszcze tańczyć.- zauważył.

- Czuję się dobrze Tatuśku Numer Dwa.- zaśmiałam się.

- Mówię poważnie.- powiedział bez wesołości w głosie. Natychmiast uspokoiłam się.

- Ok, ok. Przyszliście na próbę?

- Taa...- odpowiedziała Rydel niechętnie. Widać było, że coś ją gryzie, zresztą Ell też był jakiś przygaszony. Przez chwilę wpatrywałam się w nich. Stali tak, jakby chcieli być jak najdalej od siebie. Nie patrzyli na siebie, nie uśmiechali się. Pomyślałam chwilę i wpadłam na coś.

- Hej, moglibyście mnie i Ryd na sekundkę zostawić same?

- Po co?- uniósł brew Riker.

- Babskie sprawy.- odparłam.

Coś mnie zmroziło. Rik i Van też się tak zachowują. To już dwie zakochane parki. Jeśliby liczyć Iz i Shelly'ego, to już trzy.

- To my sobie pójdziemy.- rzekł w imieniu wszystkich Rocky.

Wyszli, a my wpatrywałyśmy się w drążek nie wiedząc, co powiedzieć.

- Dlaczego nie powiedziałaś mi, że Ell ci się podoba?- wyparowałam niewiele myśląc.

- To aż tak widać?- zmartwiła się.

- Tak i do tego ty Ratliff'owi też się podobasz.

- Naprawdę?- na jej twarzy pojawił się nieznaczny uśmiech.

- Tak. Co z tym zrobisz?

- Nie wiem.- odparła zrezygnowana.

- Mam ingerować?- zaproponowałam.

- A mogłabyś?- uniosła głowę z nadzieją w oczach, a mimo to, biło z nich rozpaczą.

Westchnęłam ciężko.

- Mogłabym. I zrobię to. Teraz.

- Ok.

Wstała i wyszła.

Podeszłam do drzwi. Czułam się, jak psychoterapeutka, a nie jak przyjaciółka.

- Ell, mógłbyś.

- Jasne.- powiedział spokojnie i przeszedł przez drzwi. Zamknęłam je miękko i usiadłam znów na krześle.

- Podoba ci się Delly, co nie?

- Tak.- powiedział z trudem.

- No to dlaczego nie powiesz jej tego, tylko chodzisz, jak cierpiętnik?

- Boję się odrzucenia.- westchnął cichutko.

- Ona też cię lubi lubi.- uniosłam brew i uśmiechnęłam się.

- Jesteś wielka.- uścisnął mnie wdzięczny.

- Nie ma za co.- odparłam i otworzyłam drzwi. Wszyscy stali przylepieni do drzwi, więc, gdy je uchyliłam, przewrócili się na podłogę. Zaśmiałam się.- Chodźcie już do środka, śpiochy. Rydel wstała z krzesła przed wejściem i obeszła resztę dookoła i stanęła przy keyboardzie. Promiennie wyszczerzyła się do bruneta, a on do niej.

Po próbie wszyscy, oprócz Ross'a poszli do domu.

Pokazałam mu wiadomość od Nimka. Nie wyglądał ani na wesołego, ani na zawiedzionego, ani też smutnego. Właściwie, tylko beznamiętnie gapił się w ekran.

- Ty nie potrafiłbyś pisać tak natchnionych tekstów.- zaczęłam się z nim przekomarzać.

- Czyżby?- popatrzył na mnie przebiegle.

- Raczej nie.- chwyciłam go za nos.

- Czyżby?- ponowił pytanie.

- Nie, nadal nie sądzę, byś był do tego zdolny.

Nasze twarze dzieliły milimetry, oddechy mieszały się, a jego łaskotał moją szyję. Wpatrywałam się w jego intensywnie czekoladowe tęczówki.

- A czy on potrafiłby coś takiego?- zaczął się coraz bardziej przybliżać, a ja zamurowana nie wiedziałam, co dalej.

---------------------------------------

* You Got Me- Colbie Caillat

-----------------------------------------

Jest! Krótko, ale cóż :/ Proszę o opinię i komentarze, bo to motywuje! Możecie anonimowo! Ten rozdział został napisany z myślą o moich szaszłyczkach :*** xD Tak, tak, głupawka :D

~Kasia<3

Oraz coś, czym zaraziła mnie Refive :3