Rozdział jedenasty

Rozdział jedenasty

Życie jest zbyt krótkie, aby szukać dziury w całym.

- Mamusiu, naprawdę?- zapytała dziesięciolatka.

- Tak, córciu. Naprawdę.- odpowiedziała kobieta, która zapewne była matką dziewczynki.

- Ale dlaczego tak?- dociekliwie zadawała pytania mała.

- Wiesz, każdy ma tajemnice, a on ma taką.- cierpliwie odparła brunetka.

- Czyli, że... On naprawdę może być moim bratem?

- Tak, może, ale nie jestem pewna, czy jest, muszę go jakoś poznać.

- A skąd te przypuszczenia, mamo?

- Ma nasze oczy i to mi wystarcza. Poznam go i zobaczę, ile ma z nami wspólnego.

- Nie zostawiaj mnie samej.- powiedziała zlękniona dziewczynka.

- Hej, chyba nie myślisz, że cię tu opuszczę? Nigdy nie zostawię cię samej.- przytuliła małą i dodała:- Nigdy.- wstała i chwyciła rączkę małej.

Razem poszły do cukierni i śmiały się z cukru pudru na swoich nosach. Wyglądały na szczęśliwe.

I wtedy się obudziłam. Słońce nieśmiało wyrastało znad wzgórza Lee za wielkim napisem "Hollywood". Bardzo lubię ten napis. Sama mieszkam niedaleko i uwielbiam ten widok. Zawsze mnie porusza ten krajobraz. Wpatrując się w tamto miejsce analizowałam ten dziwny sen. One dwie to... Ja i mama. Obiecała, że nigdy mnie nie opuści. Uroniłam łzę, po czym szybko starłam ją i zacisnęłam powieki, by nie stało się nic podobnego. Gdy byłam już pewna, że żadna kropla nie wypłynie z mych oczu, otworzyłam je i znów odpłynęłam w świat myśli. Zupełnie nie pamiętam takiej sytuacji, jak ta ze snu. Bo niby skąd miałabym mieć brata? I skąd w ogóle takie przypuszczenia? Czyżby mama też miała tajemnicę? Czułam uścisk w brzuchu. A co jeśli..? Nie myślałam o niczym innych i nic nie miało teraz znaczenia i nie zwracało mojej uwagi. Zaabsorbowana tym snem nie zauważyłam, że już jest jedenasta. Południe zbliżało się wielkimi krokami. Sama siedziałam w sali szpitalnej wpatrując się w okno. Lekarz przyszedł na poranne badania. Kostka bolała mnie, ale nie tak, jak wczoraj. Ten ból był lekki, a wczorajszy przeszywał mnie wskroś.

- Cóż, Lauro, mogę się tak do ciebie zwracać?- pokiwałam głową, a on kontynuował.- Kostka niedługo będzie już w pełni sprawna. Za jakieś trzy tygodnie będziesz mogła już tańczyć, bo o ile wiem, to robisz, prawda?- kolejne kiwnięcie głową.- Tak, więc... Czujesz ból w kolanie, gdy je zginasz?

-Nie.- odpowiedziałam zachrypniętym głosem.- Kiedy będę mogła wrócić do domu?

- Cóż, za dwa, może trzy dni.- uśmiechnął się.

- To dobrze.

- Na korytarzu czekają twoi przyjaciele. Mam im pozwolić wejść?

- No, nie wiem..- zamyśliłam się, po czym dodałam:- Tylko Claytona, jeśli jest. Jeśli nie, tylko Izzy.

- Dobrze, przekażę.- rzekł i wyszedł.

Po chwili drzwi uchyliły się i do środka wkroczył Clay.

- Clayton..- powiedziałam szeptem.

- Jak ja się o ciebie martwiłem! Co tam zaszło?- przysunął sobie krzesło do łóżka i usiadł na nim.

- Bawiłam się z Georgiem.- odparłam spokojnie

- Ja mu pokażę! Mogło ci się stać coś gorszego.

- Clayton... Musimy pogadać... O nas.- rzeklam nagle.

- O nas?- brunet uniósł jedną brew.

- Musimy zerwać.

- Zerwać?- powiedział to tak, jakby mu ulżyło.

- Cieszysz się?- zapytałam smutna.

- Nie.- odpowiedział szybko.- Ale też chciałem to zrobić.- przyznał rumieniąc się, co jest bardzo słodkie w jego wykonaniu.

- Och, to dobrze. Wiesz... Jesteś mi, jak brat i kocham cię. Ale nie tak, jak powinnam.

- Czuję to samo.- pokiwał głową.- Chodź do mnie.

Przybliżyłam się powoli, a jego ramiona zamknęły się w uścisku. Trwaliśmy tak przez ponad minutę, gdy nagle do sali wkroczył Ross.

- Hej.- uśmiechnął się i znacząco popatrzył na Clay'a. Pokiwałam lekko głową, a on uśmiechnął się tak, że zrobiło mi się ciepło na sercu. Brunet nie  zauważył naszej wymiany spojrzeń.

- To ja już pójdę.- powiedział miękko i wstał z krzesła.- Pa, Laura.

- Pa, Clayton.- odpowiedziałam lekko i wysłałam mu buziaka na pożegnanie. Udał, że go złapał i wyszedł z pomieszczenia. Ross nadal stał w tym samym miejscu i patrzył na mnie.

- No co?- zapytałam rozbawiona jego spojrzeniem.

- Nie, no.. nic.- odpowiedział, a ja nie mogłam się powstrzymać i wybuchłam śmiechem, on dołączył do mnie. Do sali weszła reszta moich przyjaciół.

- Wyglądasz lepiej, niż wczoraj.- zauważyła Izzy.

- I tak się czuję.

- Hej.- powiedział sucho George.- Strasznie mi przykro...- zaczął podchodzić. Biła od niego rozpacz i żal.

- Nieważne. Jest dobrze. Niedługo wracam do szkoły.- próbowałam go pocieszyć.

- Ale..

- Nie ma żadnego ale. Gdybym była zła, wstałabym z tego łóżka i własnoręcznie cię obdarła ze skóry, a jak widzisz, jeszcze tu siedzę, więc mnie nie denerwuj.- gestykulowałam, jak szalona.

- OK, nie jesteś zła.- podsumowała Izzy.

- Nie jestem.- zgodziłam się z przyjaciółką.

- Mamy coś dla ciebie.- pomachał mi przed nosem płytą Ellington.

- A co to takiego?- zaciekawiłam się.

- Nasza kolejna piosenka. Dla ciebie.- odpowiedział za Ell'a Ross.

- Aaaww, to słodkie.

Blondyn podszedł do odtwarzacza DVD i włączył płytę. Na ekranie ukazał się cały zespół śpiewający taki tekst:

In a world like this where some back down

I, I know we're gonna make it

In a time like this when love comes round

I, I know we gotta take it

In a world like this where people fall apart

In a time like this when nothing comes from the heart

In a world like this, I've got you*

Wideo było świetne. Wesołe i uśmiechnięte twarze przewijały się w kolejnych scenach. Chciało mi się płakać ze szczęścia. Mam takich wspaniałych przyjaciół! Do wieczora graliśmy w gry, które przyniosła Rydel. Byłam wyczerpana i zaraz po wyjściu paczki po prostu zasnęłam.

KILKA DNI PÓŹNIEJ

- Tak jest dobrze.

- Na pewno?- zapytał stroskany tata.

- Dziękuję, tak.- odparłam.

- Moja biedna..- zaczął znów swój wywód.

- Nic mi nie jest. Nawet mogę już normalnie chodzić.- powiedziałam lekko uśmiechając się.

- Dobrze. Wołaj, jeśli chciałabyś czegoś, dobrze?

- Tak, tato.- rzekłam szybko, zmęczona już tą troskliwością.

Ojciec powoli odszedł do gabinetu. Rozsiadłam się na sofie w salonie oglądając telewizję. W zasięgu dłoni miałam kubełek lodów, ciastka, tosty, gorącą czekoladę i różne przekąski. Była sobota, zadania odrobiłam poprzedniego dnia w bibliotece w wolnej godzinie pomiędzy ostatnią lekcją i zajęciami wokalnymi w panną Sparkle. Na ekranie właśnie pojawiły się napisy, więc postanowiłam wstać i zmienić płytę na inną. Powoli podniosłam się i stawiałam kolejne chwijne kroki. Nagle zrobiło mi się słabo, a światło zaczęło ginąć w mgle. Czułam nagłe zmiany w moim ciele. Zaczęłam ciąć powietrze, ale coś zatrzymało mnie. czyjeś ciepłe ramię. Otuliło mnie i przygarnęło do siebie. Poczułam znajomy zapach, który ocucił mnie z osłabienia i przywrócił do reczywistości.

- No, co by to było, gdybym się nie pojawił.- słowom towarzyszył śmiech.

- Ross, skąd ty tu się wziąłeś?- zapytałam.

- Mam twoje klucze i chciałem ci je odać, ale gdy nikt mi nie otwierał, postanowiłem ich użyć. I wtedy zauwazyłem, że znowu umierasz.

Tym razem ja zaśmiałam się.

- Ty to zawsze wiesz, kiedy się pojawić.- odwróciłam się i spojrzałam w jego czekoladowe tęczówki. Ogarnęłam się i dałam znak, że chcę wstać. Blondyn pomógł mi i razem zasiedliśmy na kanapie.

- Too.. co oglądamy?- zapytał.

- Może... Wiem! Film z dzieciństwa!

- Co?- zapytał zszokowany.

- No wiesz, ten, który oglądaliśmy i w ogóle go nie rozumieliśmy.- pstryknęłam palcami i dodałam.- Intruz!

- Aaa, ten. Jejku, myślałem, że jakieś bajeczki.- zironizował i wstał z kanapy, po czym podążył w stronę odtwarzacza.

- Mam go tam, w drugiej kolumnie, trzeci od dołu.

- Jest!- powiedział Ross z triumfem dzierżąc w dłoni DVD. Włączył płytę i dołączył do mnie na sofie. Chwyciłam kubełek popcornu i podałam chłopakowi. Po seansie osunęłam się i nagle zmorzył mnie sen.

RANO

Zmęczona przetarłam powieki. Blondyna nigdzie nie widziałam, ale słyszałam hałas w kuchni i wywnioskowałam, że właśnie tam jest. Miałam rację. Mocował się w patelnią, smażył naleśniki.

- Mmmm... Pięknie pachnie.- wciągnęłam powietrze pachnące śniadaniem.

- No..- powiedział Ross i podał mi talerz z daniem.

Po śniadaniu jeszcze trochę rozmawialiśmy, a potem chłopak wyszedł, a pojawiła się Izzy.

-----------------------

* In a world like this- Backstreet Boys

--------------------------

To tyle na dziś, pozdrawiam :)

~Kasia<3