Rozdział czternasty

Rozdział czternasty

Życie jest zbyt krótkie, aby omijała cię każda szansa na zabłyśnięcie.

- Ha! Trafiłam w dziesiątkę już trzeci raz!- krzyknęłam uradowana. Nie bardzo lubiłam przedtem strzelanie z łuku, ale się okazało, że to jest całkiem fajne. Dzierżąc w dłoni łuk, a na plecach trzymając strzały czułam się jak Katniss z mojego ulubionego filmu- Igrzyska Śmierci. Miło było wiedzieć, że jest się w czymś znacznie lepszym, niż Ever, bo jak na razie to ona mnie przewyższa w każdej dziedzinie. To prawda, mam złe wspomnienie z młodszych lat z udziałem tego sprzętu, ale to nie znaczy, że muszę się tego bać. Pamiętniku, uwielbiam nowe doświadczenia.

- No weź!- narzekał pod nosem Ross nieszczęśliwy, że znów go pokonałam i wygrałam zakład.

- No co?- spytałam żartobliwie.

- Eh, nic. Chodźmy może na pizzę?- zaproponował.

- Mam lepszy pomysł.- powiedziałam tajemniczo.

- Co masz na myśli?- uniosła brew Rydel.

- Ona ma zabójcze idee.- rzekła wątpiąco Izzy.

- Ej, ale zazwyczaj ci się podobają.- obroniłam się.

- No OK. Pokaż, co się kryje w twojej główce.- zaoponował George i poprowadziłam ich do centrum. Los Angeles wieczorem wygląda cudownie. Światła lamp oświetlały każdy centymetr powierzchni. Prowadziłam ich coraz dalej i dalej, a oni zupełnie nie wiedzieli, co dla nich zgotuję. Stanęłam przed wielką, wspaniale rozjaśnioną błękitnym światłem restauracją.

- Błękitka laguna? To jakiś lokal z sushi?- niepewnie zapytał Riker.

- Niee.- odparłam.

- Laura!- krzyknęła Izzy.- Mogłaś mi powiedzieć!

- Nie byłoby niespodzianki.

- Co to za bar?!- krzyknęła zirytowana Van.

- To restauracja z najlepszymi naleśnikami i omletami świata.- wyjaśniłam.

- Do tego mają najlepszy sprzęt do karaoke.- uzupełniła moja przyjaciółka.

- Ooo, świetnie.- pokiwał głową Ross.

- Ja nie śpiewam.- powiedziałam.

- Nie o to mi chodziło. Naleśniki.- rzekł, dotykając brzucha.

- Eh, faceci.- mruknęła Rydel.

- Wchodzimy?- zadałam to pytanie w powietrze, bo wszyscy byli pogrążeni w rozmowie.

Nie zwracając na nich uwagi weszłam do środka i podeszłam do restauratora.

- Witam, panienko Marano.- powiedział dość szczupły mężczyzna z kozią bródką i siwymi włosami.- Stolik dla dwojga?

- Nie, dziś będzie nas trochę więcej.- odparłam delikatnie. Policzyłam szybko w głowie i dodałam:- Stolik dla dziesięciorga.

- Faktycznie trochę więcej.- powiedział z uśmiechem i wskazał stół niedaleko sceny.- Tam.

- Dziękuję.- pokiwałam z wdzięcznością i ruszyłam w tą stronę. Zauważyłam, że hołota spostrzegła moją nieobecność. Pomachałam do nich i zasiadłam znów na krześle.

Kolacja była wspaniała. Osobiście uwielbiam tu naleśniki z kozim serem i warzywami, inni brali na słodko, oczywiście Van wybrała omleta, a Riker widząc jej obrzydzenie do naleśników wziął to samo. Zauważyłam, że pomiędzy nimi coś się kroi, ale nic nie mówiłam, by nie zapeszyć i nie spalić buraka. Po zjedzeniu długo rozmawialiśmy o różnych rzeczach, gdy nagle Rydel wypaliła:

- Karaoke jest wolne! Chodźmy zaśpiewać! Proszę, Laura, chodź!- zrobiła minkę zbitego psiaka, a ja nie miałam serca odmówić.

- OK.- lekko wstałam i podeszłam do DJ-a.- Masz.- dałam mu pendrive z karaoke mojej nowej piosenki, którą nagrałam w pracowni.- Van, Izzy i Rydel. Idziecie?

- Jasne.- rzekły chórem i podniosły się z siedzeń. Razem weszłyśmy na podwyższenie i Ryd przejęła mikrofon.

- Hej! Jesteśmy...- popatrzyła na mnie wyczekująco.

- Mixer Girls.- wypaliłam, zanim zdążyłam to przemyśleć.

- Tak, właśnie.- I mamy dla was coś mega.- dodała Izzy.

Chłopak przy konsoli włączył linię melodyczną i Rydel zaczęła:

What would you do? What would you say?

How does it feel? Pretend it's OK

My eyes deceive me, but it's still the same

Pretend it's OK

I remember the day when we were out all night

I wish that I can get the day back and tell you it's

alright

Cause we all do the same thing, we just don't realize

That we're living on borrowed time

What would you do? What would you say?

How does it feel? Pretend it's OK

My eyes deceive me, but it's still the same

Pretend it's OK

I see the light that I'm chasing

A memory, but it's fading

When it's gone I'll be waiting

Knowing it's too late (knowing it's too late)

You chose the road that I'm walking

Now it's your soul that I'm caught in

And you're not hearing when I'm calling

Calling your name

One breath, one step, one life, one heart

Two words, two eyes, new beginning, new start

Too neat, too narrow, too short, too bright,

I'm there with you, here by my side

What would you do? What would you say?

How does it feel? Pretend it's OK

My eyes deceive me, but it's still the same

Pretend it's OK

Nothing here, no one talking, knowing it's too late

But sometimes it can get so hard pretending it's OK

Nothing here, no one talking, nothing's gonna change

But sometimes it can get so hard pretending it's OK

What would you do? (what would you do?)

What would you say? (what would you say?)

How does it feel? Pretend it's OK

My eyes deceive me, but it's still the same

Pretend it's OK

What would you do? (what would you do?)

What would you say? (what would you say?)

How does it feel? Pretend it's OK

My eyes deceive me, but it's still the same

Pretend it's OK

Oh yeah

What would you do? What would you say?

Pretending it's OK

What would you do? What would you say?*

Na przemian śpiewałyśmy kolejne wersy, gdy nagle nadeszła moja kolej. Powoli i niepewna swego głosu weszłam i nagle poczułam na sobie spojrzenie Ross'a. To dodało mi skrzydeł. I wyszłam na wyższy ton i ciągnęłam długo śpiewając kolejne słowa piosenki prosto z serca. Nie wiedziałam dlaczego, ale miałam wielką ochotę wreszcie pogadać z blondynem o tym, co między nami zaszło. Zeszłam ze sceny i chwyciłam rękę chłopaka ciągnąc go na zewnątrz.

- Co chcesz?- zapytał uśmiechnięty.

- Musimy pogadać o tym, no wiesz.- zaakcentowałam "no wiesz", by zrozumiał, co mam na myśli.

- To tylko prezentacja. Nic więcej. Chciałaś mi pokazać i kropka. Taki przyjacielski buziak.

- Tylko tyle? To dla ciebie nic nie znaczy?- dociekliwie pytałam.

- Właśnie tak. Nic a nic.- powiedział lekko i znów się uśmiechnął.

- Uff, to dobrze, bo nie chciałam, abyś wziął to na poważnie.- uniosłam ramiona i również się wyszczerzyłam.

- Czekaj... To dla ciebie nic nie znaczy?- na jego twarzy pojawił się grymas niezrozumienia.

- Tak jak dla ciebie- NIC.

- Aha.- dodał i po prostu sobie poszedł. Gdzieś w stronę centrum. Zaraz wrócił do mnie i zrobił coś, czego w ogóle się nie spodziewałam. Pocałował mnie i uciekł. Mrowienie po pocałunku jeszcze chwilę pozostało, a ja wróciłam do przyjaciół, którzy patrzyli na mnie wyczekująco.

- Co?- spytałam zdezorientowana.

- A gdzie Ross?- spojrzenie Ell'a zdawało się mnie przewiercać.

- Powiedział, że źle się czuje i wrócił do domu.

- Aha.- skwitował Riker, a Ryd wciąż analizowała moje słowa.]

Wróciłam z Vanessą około jedenastej. Dalsza zabawa po odejściu Ross'a trwała w najlepsze. Poszłam pod prysznic i zmyłam z siebie resztki dnia. Odświeżona i przebrana siadłam na łóżko. Wyciągnęłam laptopa spod niego. Otworzyłam i zajrzałam do skrzynki mailowej. Jedna wiadomość. Od Nimka. Szybko ją włączyłam i zaczęłam czytać.

Droga Blue!

Co do terminu naszego spotkania,

to pasuje ci 13 października?

Wcześniej nie dam rady, praca zżera

cały mój wolny czas.

A godzina?

17 może być?

A miejsce?

Mi w odprężęniu pomaga surfing,

więc możemy spotkać się

na plaży, jak myślisz?

Czekam na odpowiedź

Nimek xoxo

Wiercąc się zaczęłam odpisywać. Nie miałam planów na ten dzień, więc zgodziłam się.

Nimku!

Wszystko OK,

miejsce, godzina i dzień.

Ale po czym cię poznać?

Może będziesz surfować?

Dołączę do ciebie i pogadamy?

Blue

Pokręciłam bransoletką z połową serca i napisem "Sis" na nadgarstku, myśląc intensywnie. Wcisnęłam "wyślij" i schowałam laptopa z powrotem pod łóżka i położyłam się spać.

*NASTĘPNY DZIEŃ*

Wstałam dziwnie zmęczona. Co by wyjaśniało to, że przez praktycznie całą noc myślałam. O mnóstwie rzeczy. Na pierwszy plan wysuwa się oczywiście pocałunek Ross'a. Drugą ważną rzeczą było spotkanie z Nimkiem. Teraz dziwnie mi go tak nazywać, bo za dwa i pół tygodnia mam go spotkać. Tak, zdecydowanie, zbyt dziwnie. Już nie będzie tylko moim przyjacielem z chatu. Teraz, przynajmniej taką mam nadzieję, będzie też moim przyjacielem w realu. Trzecią i równie ważną, jak dwie pozostałe, jest kwestia ciągłego znikania blondyna. To jest bardzo frustrujące, zwłaszcza, że Ross nie chce mi wyjawić 'tej wielkiej tajemnicy', którą zna jego rodzeństwo i George, a ja, chociaż zawsze byłam mu najbliższa(!), nie! Usiadłam na łóżku i przetarłam oczy. Światło przebijające się przez okno raziło mnie, gdy siedziałam w takiej pozycji. Powstałam i ruszyłam do łazienki. Ubrałam wzorzystą sukienkę i założyłam obowiązkową bransoletkę. Niesforne loki spięłam spinką i chwyciłam torbę w potrzebnymi książkami, które przygotowałam dzień wcześniej. Telefon był na dole, więc nawet go nie szukałam. W kuchni czekała na mnie jajecznica zrobiona przez naszą nową gosposię, Elize, która została zatrudniona dzień wcześniej. Pochodziła w Włoch, a jej kuchnia była tak wspaniała, że znacznie poprawiła mi samopoczucie. Ze smakiem spożyłam śniadanie i kierowałam się już do drzwi, gdy ktoś nagle do nich zapukał. Otworzyłam, a moim oczom ukazało się rodzeństwo Lynch'ów z jednym brakiem. Mianowicie, nie było Ross'a, co wcale mnie nie zdziwiło. Dopiero to, co przekazała mi Rydel zbiło mnie z tropu.

- Ross nie wrócił na noc!- powiedziała podenerwowana blondynka.

- Jak... To?- rzekłam skołowana.

- Normalnie! Nie przyszedł.- odparła.

- A dlaczego?- zadałam kolejne pytanie nieświadoma, że to mogła być moja wina.

- No właśnie o to samo chciałam ciebie zapytać.- matkowała dalej.- Laura. Musisz powiedzieć, co między wami zaszło.

- A skąd ten pomysł. Po prostu rozmawialiśmy i nagle powiedział, że musi iść. I poszedł.- skwitowałam.

- Oj, kręcisz.- dodał Ellington kiwając głową z dezaprobatą.

- Wcale nie.- obroniłam się.

- Laura.- zignorowała komentarz Ratliff'a Rydel.- Od tego zależy jego bezpieczeństwo, a może nawet życie.

- No dobrze.- westchnęłam.- Pocałował mnie, a ja nie zareagowałam. Ale więcej nic nie robił. Po prostu sobie poszedł. Nie wiedziałam, że coś mu grozi. Zadowoleni?- popatrzyłam po towarzystwie, ale wszyscy spoglądali na mnie, jakbym mówiła w obcym języku.- Moglibyśmy iść rozmawiając? Bo spóźnię się do szkoły.- zerknęłam niecierpliwie na zegarek zamknięty w medalionie wraz z zdjęciem moim i mojej mamy.

- Laura..- niepewnie rzekła Ryd.- jest coś, czego nie wiesz.

- A co to za tajemnica?- prychnęłam ironicznie.

- To ważne. Ross znikał bo... bo..- wyglądała tak, jakby trudno było jej to przepuścić przez gardło.- ma problemy.

- Problemy?- uniosłam brew w niedowierzaniu.

- Tak. Jest uzależniony.- odpowiedział Riker.

- Był.- zwróciła się do brata blondynka.- Był uzależniony. Znikał z zajęć, bo chodził na specjalne spotkania. Niedawno praktycznie skończył terapię, ale nie jestem pewna, czy przestał ćpać.- zwierzyła się słabym głosem dziewczyna.

- Ale jak to się zaczęło?- zapytałam nieśmiale.

- Kiedy wyjechałaś, Ross się zmienił.- odpowiedział Rocky, widział bowiem w jakim jest stanie jego siostra.- Zaczął się w sobie zamykać. Nie miał przyjaciół. Był samotny. Nawet z George'iem nie rozmawiał. Do nikogo się nie odzywał. Zamykał się w pokoju. A po kilku latach, może trzech- czterech założyliśmy zespół i nim się obejrzeliśmy zaczął imprezować. Na początku nie wyglądało to źle, ale potem..- zaciął się, a w jego oczach pojawiły się łzy.- Zaczął ćpać bardziej, niż ktokolwiek inny. O mało nie umarł. I wreszcie zgodził się na terapię. I chyba jest lepiej. Chyba. Bo znowu zaczyna mu odbijać. Albo to narkotyki, albo...- kolejna cisza i nagle na jego twarzy wykwitł uśmiech zrozumienia.- O rany! Ross zakochał się w Laurze!- krzyknął, ale nikt nie wyglądał w tej chwili na ucieszonego, bo bardzo martwiliśmy się o chłopaka. Ja, wciąż zaskoczona i zszokowana informacjami, nie kontaktowałam i nagle zrobiło mi się słabo. Światło zgasło, a ja tylko słyszałam głosy. Wśród nich rozpoznałam jeden, który dopiero dotarł. Ross! Stał i wołał do mnie! Po chwili znów otworzyłam oczy i spojrzałam prosto w ciemne oczy blondyna, który stał nade mną.

- OK, nic mi nie jest. Ale dziś chyba nie pójdę do szkoły.- zadecydowałam.

- Ty nie, ale my musimy.- powiedziała Ryd i popatrzyła na Ross'a.- Po szkole będziesz się ostro tłumaczył.- pomachała palcem.

- Tak, tak, siostruniu. Ja zostaję z Laurą, a wy już idźcie.

- Dobra.- odparła naburmuszona i razem z chłopakami poszła w stronę szkoły.

Ross pomógł mi wstać z betonu i razem skierowaliśmy się do mojego domu, a tam, to już odruch, prosto do pracowni.

Elize zniosła nam wodę, sok i ciastka w powidłami. Jest fantastyczna, już ją uwielbiam.

Spojrzałam ukradkiem na chłopaka, ale on wydawał się nieobecny.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś?- zaczęłam powoli.

- Czego?- zapytał wyrwany z letargu.

- Że byłeś uzależniony. Przecież zawsze byliśmy, jesteśmy i będziemy przyjaciółmi. Nic się nie zmieniło. Możesz mi mówić wszystko.

- Wiem, po prostu... To strasznie krępujące.- wybełkotał ciężko.

- Rozumiem. Spotkałam się z czymś takim. Nie osobiście. Ale jednak.

Nastała cisza. Niezręczna cisza. Myślałam, co by powiedzieć, gdy nagle moje dumanie przerwał huk. Po raz kolejny straciłam przytomność.

----------------------------------------

* Little Mix- Pretend it's OK

-----------------------------------------

Hejo! No wiem, że długo mnie nie było, no ale... Jest już praktycznie koniec wakacji i trzeba to wykorzystać. Nie będę się bawiła w CZYTASZ=KOMENTUJESZ, oj nie. Ale im więcej komentarzy, tym dłuższe będą rozdziały ;)  To motywacja do dalszej pracy! Na razie to tyle i przesyłam buziaczki, oraz dedykację dla mojej BFF, która wreszcie pokochała R5 tak, jak ja. ♥

~Kasia<3