Rozdział pierwszy

                      Rozdział pierwszy

Sen. A ja w nim. Śpiewam, niczym gwiazda na scenie. Miliony widzów na trybunach klaszcze i wiwatuje na moją cześć, a ja pokazuję, kim jestem.

I don’t know about you, but I’m feeling twenty-two

Everything will be alright if

You keep me next to you

You don’t know about me

But I’ll bet you want to

Everything will be alright if

We just keep dancing like we’re... twenty-two, twenty- two

It seems like one of those nights

This place is too crowded

Too many cool kids

Ah, ah. ah,ah (Who’s Taylor Swift anyway? Ew)

It seems like one of those nights

We ditch the whole scene.

And end up dreaming instead of sleeping*

Taaa, jaasne. Tyle, że to wcale nie ja. Różnica pomiędzy tym, kim chciałam być, a tym kim byłam, była dość znacząca. Ba, była ogromna, niczym wielka przepaść, przez którą nie dało się przeskoczyć, ani też w żaden sposób przełożyć przez nią kładki, czy mostu. Nikt, włącznie ze mną, nie wiedział, jak bardzo jest głęboka. A to wszystko przez moją niespotykaną nieśmiałość. Od czasu, gdy przeprowadziłam się z Londynu w wieku jedenastu lat całkowicie zamknęłam się w sobie. Straciłam odwagę i oparcie kogoś bliskiego. Ale samo wspomnienie o nim boli, a nie chcę tu płakać, zwłaszcza, że nie zamierzam cię suszyć, mój drogi pamiętniczku. To mój pierwszy wpis i chcę cię zagłębić w swych tajemnicach. W swoim świecie jestem tylko ja. I tak było, dopiero gdy przeniosłam się z nudnej prywatnej szkoły do zwyczajnej, publicznej zmieniło się, lecz nie szybko, był to powolny proces. Tutaj każdy patrzy na każdego i wszyscy mówią o wszystkim. Nic ci nie ucieknie, ani też nie umknie. Na własne życzenie się przeniosłam, choć nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Chciałam się pozbyć próżności, którą byłam otoczona. Jestem bogatsza, niż inni, i co? Nie jestem, ani nigdy nie byłam taka, jak reszta bogaczy. Nie taka próżna i pusta. W nowej szkole miałam szansę być kimś innym. Postanowiłam być kimś rodzaju samotnika. Było to trochę błędem, ale pozwoliło mi się zmienić i pozbyć uprzedzeń. W Comunity High School** byłam gwiazdą z przymusu, a i tak byłam nieprzystępna i nieśmiała. W Marino High School*** byłam kimś odwrotnym. Żadną gwiazdą, broń Boże! I tu daję sobie szansę i nie ukazuję, kim jestem. Bo mogło by mnie to zniszczyć. Pierwszego dnia wyrobiłam sobie kilku wrogów i tylko jedną koleżankę, no prawie, ponieważ starałam się ją odepchnąć od siebie. Nie pozwalała mi osiągnąć cel, jaki sobie ustawiłam. Ale po jakimś czasie Izzy zrobiła mi się bardzo bliską osobą. Szatynka jest niezwykle zabawną i śmiałą dziewczyną, równa się- przeciwieństwo mnie. Tylko ona zna mnie naprawdę i wie o mnie wszystko. W moim pokoju wyrażam siebie, poprzez wystrój. Ona jest pierwszą i jedyną osobą ze szkoły, która u mnie była. Jej reakcja na widok mej willi była taka, jak się spodziewałam. Szok i zauroczenie wystrojem domu. Nie, żebym czerpała jakąkolwiek przyjemność z zazdrości koleżanki. Wspominałam już, że nie jestem próżna? Z czasem przyzwyczaiła się do tego i zdawała nie zauważać. Tylko ona wie, że jako tako potrafię śpiewać i mam jakiś tam talent. W swoim królestwie ściany są pełne moich malunków i nut wszelkiego koloru i wielkości. Wyrażam się poprzez twórczość. Mnóstwo piszę i czytam, komponuję oraz gram na mnóstwie instrumentów. Maluję i piszę poezję. Staram się napisać powieść, ale na takie rzeczy mam jeszcze czas. Moim największym marzeniem jest zostać sławną pisarką i poetką, może nawet kompozytorką tekstów i melodii. Damską wersją Chopina. Wygórowane, wiem, ale dążę do spełnienia tego wyśnionego obrazu. Śpiewanie traktuję wyłącznie jako hobby i nigdy nie wiązałam z nim swej przyszłości. Nie chwaląc się, moje wiersze i obrazy zapełniają każdą ścianę na każdym korytarzu szkolnym, a jednak, chwała losowi, nikt nadal mnie nie rozpoznaje i nie identyfikuje z tą "dziewczyną od wierszy". A jeśli nawet, to ktoś taki krzyczy " POEZJA" i tym samym daje sygnał, że potrzebuje mojej pomocy na zajęcia językowe. Zamiast uzgadniać coś z kimś takim daje mu przygotowane wcześniej gotowce, które zawsze mam przy sobie w szkole. Unikam wszelkich kontaktów i nie konwersuję z ludźmi, których nie znam conajmniej dobrze. W moim świecie jestem tylko ja i bezbrzeżna kraina mojej nadzwyczaj wybujałej wyobraźni. Tak, to ja i tylko Izzy zna mnie prawdziwą. "Życie jest zbyt krótkie...(resztę sobie dopowiedz)"- tak zwykła mawiać szatynka przy wszelkich okazjach, dopasowując odpowiednio końcówkę do sytuacji. Według mnie to jest trochę śmieszne, ale moim powiedzonkiem jest " Nie dam rady, wiesz, że jestem nieśmiała", więc nie mogę jej nic zarzucać. Kocham ją, jak nikt nikogo innego i jest mi niesamowicie bliska i była przy mnie od pierwszego dnie w nowej szkole, choć dawałam jej wtedy niezbyt subtelne sygnały, by się odczepiła. Nie łapała aluzji i w końcu zostałyśmy przyjaciółkami. W sumie, jak teraz patrzę na to z obiektywnej strony, to cieszę się z tego, co się stało. Lecz jest jedna rzecz, której nie mam i nie jestem przez to zbyt szczęśliwa. Jest to bowiem jedno z najsilniejszych uczuć we wszechświecie- miłość. Tyle razy marzyłam o niej i wyobrażałam sobie, jakie to uczucie, lecz nigdy go nie doświadczyłam. Ten magiczny moment, gdy serce bije w przyspieszonym tempie, w brzuchu mnóstwo motyli i to elektryzujące ciepło rozchodzące się po całym ciele w tempie błyskawicy. Cudowne. W zasadzie, czułam je i to silniej, niż bym mogła sobie wyobrazić. Ale miałam wtedy zaledwie jedenaście lat, a tego chłopaka nie widziałam bite sześć lat i tak naprawdę nie wiem, co się z nim stało. Ale nie będę tego roztrząsać. Nie chcę, bo to sprawia, że serce rozdziela mi się, niczym materiał i podobny odgłos da się posłyszeć. Życie jest dla mnie dość przyjemnym zjawiskiem, ale dobrze wiem, że i tak kiedyś umrę i chociaż staram się z całych sił dobrze je wykorzystać, są to żałosne próby wyjścia z cienia i pozbycia się dręczącego uczucia pustki, którą mogłabym zapełnić jakimiś ciekawymi doznaniami. Nigdy nie chciałam być tym, kim jestem, ale nie był to mój wybór. Los tak chciał, a ja marzyłam o sławie. Postanowiłam pomóc losowi. Nazywam się Laura Marano  i spełnię swoje marzenia! Może nawet po drodze spotkam miłość. Właśnie. Otóż to. MOŻE.

---------------------------------------------------------------------

* 22- Taylor Swift

** Wymyślona przeze mnie xD

*** Nazwa pochodzi z serialu Austin&Ally :)

---------------------------------------------------------------------

    No to mamy pierwszy rozdzialik, może Wam się spodoba.  Podkreślam, TO JEST NIEZWIĄZANA Z TAMTĄ, INNA NORMALNA HISTORIA .^^ Ale cieszę się, że choć wstawiłam na razie jeden post, jakimś cudem mam już sto wejść. *___* Pozdrawiam :*

~Kasia<3