Rozdział trzydziesty

"Ktoś bardzo chciał, byś naprawdę wszystko zapomniała..."

Czasem mam wrażenie, że wszystko się wali. No bo dlaczego niby tyle nieszczęścia ciągle na mnie spada? O mało nie popełniłam samobójstwa, po moim wyjeździe Ross niemal również się zabił, a teraz to?!

- Witaj, Lauro.- powiedziała słodko białowłosa, wydymając usta niebezpiecznie.

- Cześć.- mruknęłam cicho.- Co cię tu sprowadza?

- Interesy, niedokończone sprawy.- zaczęła wyliczać.

- Ale chyba najbardziej niedokończone sprawy, co?-rzekłam twardo.

- Właściwie, to tak.- zgodziła się ze mną.

- Powiedz, po co? Ja już właściwie nie pamiętam, co dokładnie zaszło.

- Lubię, gdy wszystko jest sprostowane. A to zwłaszcza powinno być wyjaśnione. Oczywiście, to, że to twoja wina, już wiemy.- odwróciła się bezceremonialnie i zaczęła rozglądać po domu. Za mną stała Vanessa, która nic nie rozumiała.

Coś się we mnie zagotowało.

- Moja wina? To przecież ty..

- Daj spokój, twoje zdanie nie liczy się.- przerwała mi w połowie słowa.

- Jak to nie liczy? Ty zawsze byłaś gwiazdką, ale nie tutaj, nie zrujnujesz mi znów życia.-pokiwałam głową w geście sprzeciwu.

- Nie tutaj?- spytała z udawanym zdziwieniem.

- Właśnie. Nie tutaj.-powtórzyłam.

- Masz coś do mnie? Wywal to.- skwitowałam.

- Dobrze, a więc.. Obie wiemy, że Adam mnie kochał, ale ty się wepchnęłaś i wszystko zepsułaś. Comunity było moje. Wszystko. A potem ty.- dźgnęła mnie palcem w klatkę piersiową. Jej ostry paznokieć pewnie zrobił mi dziurkę w ukochanej bluzce.

- Ale zauważ, że to nie moja wina.- uniosłam dłonie.

- A czyja? Gdybyś się nie pojawiła, nie byłoby problemu.-zaczęła kręcić głową na prawo i lewo, co wydało mi się straszne.

- Nic nie poradzę na to. Jedź do Adama na Broadway i daj mi spokój. Wyleczył się ze mnie.-podsumowałam.

- Ja mam swoje życie, Deniss, i nie chcę mieć więcej problemów, niż już mam.-zwróciłam się do dziewczyny, która właśnie analizowała moje słowa.

- Dobra, pojadę, ale z tobą jeszcze nie skończyłam.- rzekła na pożegnanie, po czym wyszła z domu. Patrzyłam tępo na drzwi, a z odrętwienia zbudziła mnie Vanessa.

- To było co najmniej dziwne.

- Właśnie.- zgodziłam się z nią.

Po wyjściu Deniss postanowiłam zjeść. Poprosiłam Elize, by przygotowała mi zwyczajne kanapki, ale gosposia, jak zwykle, przesadziła i zrobiła pączki. Właściwie, nie narzekałam, a zabrałam się za pałaszowanie.

Wieczorem Van wyszła na spotkanie, a Elize poszła na zakupy, więc byłam sama. Eric był z Tony'm, więc jest tak, jakby go nie było.

Zasiadłam w salonie i włączyłam telewizor.

Jakaś ckliwa telenowela właśnie leciała, ale niespecjalnie mnie zachwyciła.

Przez jakiś czas skakałam po kanałach, ale nic ciekawego nie było. A więc wstałam z kanapy, wzięłam kakao i pączki, po czym skierowałam się do pracowni. Tata ostatnio zamontował mi tak telewizor, więc jest mi tam teraz wygodniej. Położyłam tacę na stoliczku i włączyłam po cichu płynącą ścieżkę dźwiękową z Step Up. Muzyka rytmiczna szybko wypełniła całe pomieszczenie, a ja zasiadłam do pianina. Dotknęłam jego klawiszy. Zimno i znajoma twardość. Po kilku chwilach włączyłam się do lecącej melodii grając ją na instrumencie.

- Jesteś niesamowita. Jestem niesamowita.- szepnęła dziewczynka, siedząca na kanapie w rogu. Może to dziwne, ale nie przestraszyłam się.

- Umiesz grać?- spytałam, ale zaraz spaliłam buraka. Jeśli ona to w rzeczywistości to ja, to jasne jest, że umie. Nie wiem tylko dlaczego, zawstydziłam się swojego błędu przed tą małą.

- No pewnie, że umiem.- prychnęła brunetka. Podeszła do mnie i dotknęła małą rączką klawiszy. Spod jej palców wydobyła się słodka melodia kołysanki, która coś mi przypominała, ale nie. potrafiłam rozpracować co.

- Nie mów mi, że nawet tego nie pamiętasz.- jęknęła.

- Nie?- to było bardziej pytanie, aniżeli stwierdzenie.

- Ktoś bardzo chciał, byś naprawdę wszystko zapomniała.- rzekła z lekkim strachem.

- Ale kto?- spytałam zniecierpliwiona.

- Tego to ja też chciałabym się dowiedzieć.- powiedziała po chwili ciszy.

- Niczego nie rozumiem!- wyżaliłam się marze.

- Jestem tu w charakterze twojej pomocy. Jestem twoją postacią z ostatniego dnia, który powinnaś pamiętać. Ale widzę, że i tego nie pamiętasz, skoro nie przypominasz sobie kołysanki, którą mama zawsze śpiewała nam przed zaśnięciem.

- Nam?- uniosłam brew.- Jakie my? Jestem ja, ciebie nie ma.

- Jak wolisz, tak mów, wszystko mi jedno.- z przekąsem odparła.

- A dlaczego ktoś bardzo chciał, bym nic nie pamiętała?- dopytywałam.

- To też musimy odkryć.

Posmutniałam.. Znowu jakieś problemy? Nie, nie teraz! Kiedy wszystko wraca do normu, nagle pojawia się jakaś moja mniejsza kopia z misją? Co ze mną jest nie tak? Jutro mam wrócić do szkoły, a ona będzie wszędzie ze mną? Aż ciarki mi przeszły na samą myśl. Życie potrafi kopnąć mnie i to mocno. Ja to mam pecha. I to takiego dość dużego. Spojrzałam na gitarę, która oparta była na stojaku. "Muszę poprosić Rossa, aby nauczył mnie grać", na samo wspomnienie chłopaka w brzuchu poczułam motyle.

- Jest fantastyczny, prawda?- zaskoczyła mnie dziewczynka.

- Ty wiesz, o czym ja myślę?- zdziwiłam się.

- Nie, ale masz to wypisane na twarzy. Obie wiemy, że chodzi o Rossa.- stwierdziła.

- Jak mam cię nazywać?- spytałam z innej beczki.

- Może nazywać mnie..- zamyśliła się.- Mam na drugie Amelia. Tak mnie nazywaj.- powiedziała z uśmiechem zadowolenia.

- Ok, Amelio.- odzwajemniłam ten gest.

Potem jeszcze trochę rozmawiałyśmy, aż w końcu zmorzona snem osunęłam się na sofę, a ona zniknęła.

*RANO*

Wstałam całkiem wypoczęta. Wyszłam na górę do swojego pokoju i wybrałam odpowiedni set na dzień. Zdecydowałam się na beżowy top na ramiączkach, czarne spodnie i marynarkę w odcieniu kawy, a do tego białe koturny. Do torby spakowałam książki przygotowane poprzedniego dnia i chwyciłam telefon, po.czym zeszłam z powrotem do kuchni.

Uśmiechnęłam się do Elize, a ona podała mi miseczkę muesli. Szybko zjadłam i czekałam w spokoju na Vanessę, bawiąc się przy tym kluczami. Wreszcie ciemnowłosa zeszła i razem poszłyśmy do jej samochodu.

Po dziesięciu minutach spokojnej rozmowy i przyjemnej jazdy byłyśmy na miejscu. Dzień był chłodny, toteż ucieszyłam się, że marynarka choć trochę trzyma ciepło. Założyłam okulary przeciwsłoneczne i żwawo ruszyłam w kierunku drzwi wejściowych szkoły.

Mogłam się spodziewać reakcji ludzi ze szkoły, kiedy mnie zobaczą. Wszystkie oczy były skierowane na mnie i na dodatek w radiu szkolnym leciało Hottest Girl In The World. Tak więc szłam spokojnie w stronę swej dawnej szafki, gdy nagle usłyszałam:

- Laura Marano proszona jest do dyrektora.

- Oj, niedobrze.- podsumowała Amelia.

Niestety, nie byłam pewna, o co chodzi, więc ze skurczem żołądka skierowałam się w stronę sekretariatu..

------------------------

Yeah! To jest to! Wreszcie odzyskałam dawny styl xD rozdział dedykuję Żelko Jadkowi, który dziś mnie wspierał :3 już niedługo ciąg dalszy ^_^

Tak w ogóle, to co się dzieje? Staram się jak najczęściej pisać i dodawać kolejne rozdziały, a komentarzy i tak jest coraz mniej.. Zepsułam się? Mówić mi, jeśli coś jest nie tak ;)

Lubię hejty :3

~Kasia<3