(II) Rozdział pierwszy

  "Nie myśl o szczęściu.

Nie przyjdzie- nie zrobi zawodu,

Przyjdzie- zrobi niespodziankę."

No heej, Pamiętniczku!

Trochę już minęło...

Nie zapisałam na Twoich kartach ani słowa od... No, cóż prawie siedem miesięcy.

Zaczynam od nowa!

Wiem, cały czas to powtarzam, ale los dał mi szansę NIE popełnienia pewnych błędów. Zamierzam to wykorzystać.

Ale może najpierw przedstawię Ci wszystko, hm?

W dniu, w którym przyjęliśmy z Rossem propozycję Kevina kompletnie każdy szczegół mojego życia diametralnie zmienił położenie na mojej liście wartości.

Dostaliśmy bowiem ofertę zagrania w serialu.

I to nie byle jakim serialu.

Sitcom, w którym mieliśmy zagrać dokładnie odzwierciedlał nasze dotychczasowe życie. I dlatego, według Kevina, idealnie nadawaliśmy się do odegrania postaci Ally Dawson i Austina Moon'a. W momencie przystałam na propozycję; spełnianie się w roli, którą tak dobrze znam i do tego muzyka...

Od zawsze byłam przeciwna show-biznesowi, choć nie wspominałam o tym na Twych kartach, czyż nie?

To znaczy, sama teraz do niego należę, ale wciąż uważam, że to po prostu jedna wielka maszyna, z której tak naprawdę nikt nie ma zysku.

Ale znów schodzę z tematu...

Byłam tak zajęta, że zwyczajnie nie miałam czasu, ani siły, by cokolwiek pisać i muszę przyznać, że za tym tęskniłam! Dziwnie jest zakładać nowy pamiętnik, to tak, jakbym zaczynała coś od nowa. Wciąż trudno mi przyzwyczaić się do myśli, że dosłownie trzy tygodnie temu stałam się kolejną gwiazdką produkowaną przez Disney...

Nie tylko moje życie się zmieniło.

Izzy, moja towarzyszka od pierwszego dnia w zupełnie konwencjonalnej szkole wyjechała. Jej starania zostały nagrodzone. Dostała zaproszenie do dalszej edukacji w Paryskiej Szkole Sztuki. Od razu kazałam jej się zgodzić, miała wątpliwości, czy powinna mnie zostawić.

Eric, mój bliźniaczy brat, chłopak o tożsamości tak dziwnej, że aż inspirującej też został zauważony. Jako ogromny wielbiciel mody, miał wielkie szanse na dalsze spełnianie się w tym zawodzie. Nowy Jork dawał wiele możliwości, Eric wykorzystał to i został początkującym projektantem mody.

Union J... Moja rodzinka, moi przyjaciele, moi bracia. Teraz są we Włoszech, koncertują na całego.

Clayton, przyjaciel, który kiedyś był moim chłopakiem, facet z charakterem, z iskrą i silną wolą. Wygrał z tatą i właśnie jest w NYU, mieszka niedaleko Ericka, co jest dla mnie pocieszające. Studiuje socjologię. Miło, że nie skończył, jak jakiś, że się nieładnie wyrażę, pedalski piłkarz, albo co.

Ever płonie w piekle. Po tym wszystkim, co mi zrobiła, karma jej postanowiła oddać. Rodzice wysłali ją do zakładu wojskowego, gdzie przez następne cztery lata będzie gnić z 200 innymi wojowniczkami losu.

A co do Raury...

Chyba po wszystkim.

To znaczy, nadal jesteśmy jak rodzeństwo, ale za bardzo boję się go znów stracić, by ryzykować. Teraz, gdy nasze życie obrało inny charakter?

Gramy w serialu rozrywkowym, nie mamy czasu na nic, poza graniem i galami.

Weekend?

Null.

Nie ma czegoś takiego w moim słowniku.

Teraz jest już luźniej, ale na samym początku to było piekło! Ale kiedy już się przyzwyczaiłam do rytmu dnia i planu serialowego, było prawie świetnie.

Pamiętam nasz pierwszy dzień w studio. To było niesamowite!

Na początku okazało się, że zgubiłam się z Rossem, a potem kiedy dotarliśmy do celu, wszyscy byliśmy tak sztywni, że to było śmieszne.

Ross wpadł na pomysł wojny na pianki.

Pistolety poszły w ruch. Bawiliśmy się, a każda osoba z zespołu patrzyła na nas z politowaniem.

Ale zaraz, zaraz!

Zapomniałabym o czymś ważnym!

Pozostałe dwie osoby, grające z nami w serialu są warte uwagi.

Raini gra Trish, zakręconą przyjaciółkę Ally, wciąż zmieniającą pracę.

Calum gra Deza. Rudowłosy  to szalony, jakby wciąż na jakichś środkach odurzających, najlepszy kumpel Austina. Jego pasją jest filmowanie.

Raini to moja najlepsza przyjaciółka od dnia, w którym się poznaliśmy. Odkąd Izzy wyjechała, czarnowłosa była ze mną cały czas, aż w końcu się zżyłyśmy i zostałyśmy prawie siostrami.

Calum i Ross też się zaprzyjaźnili. Shelly wyjechał, a blondynowi potrzeba męskiego towarzystwa... Jego bracia i Ell to nie najlepszy materiał... Porzuceni przez dziewczyny Riker i Ratliff są teraz bardziej dziecinni, niż byli, a Rocky... Cóż, jak to Rocky, szalony i lekko dziwny zarazem.

R5 wkroczyło na nowe wody, ich sława sięga z każdym dniem coraz wyżej i zyskuje coraz więcej fanów.

Mój tata nadal nie znalazł tej jedynej, a w tym roku kolejna rocznica śmierci mamy nie wpłynęła na nas tak bardzo, jak dotąd. Myślę, że tata już przywykł do tej myśli i raz na zawsze skończył z użalaniem się nad sobą.

Vanessa nadal uczy w Marino i nie narzeka. Cieszę się, że wyleczyła się z tej swojej pedantycznej natury.

Ale wracając do serialu...

Bardzo dobrze mi się gra, wreszcie czuję, że wszystko jest jak należy. Można by rzec, że jest idealnie, ale nie będę chwalić dnia przed zachodem słońca, to dość dziecinne. Poza tym, minął niemal rok od momentu, w którym moje życie legło w gruzach, a jednocześnie otworzyły się przede mną broadway'owskie drzwi. Ten okres był pełen sprzeczności i dlatego nie lubię do niego wracać.

Ja, Ross, Raini i Calum tworzymy zgraną paczkę, jesteśmy naprawdę blisko. To, że wreszcie wszystko układa się po mojej myśli, oznacza, że, albo wreszcie będę mogła żyć normalnie, albo czeka mnie jeszcze większe piekło, niż przedtem. Ale myślenie o tym, że coś znów mogłoby pójść nie tak, jest przygnębiające. Kiedy przypomnę sobie, jaki ból zadawaliśmy sobie nawzajem z Rossem, serce ściska mi się, a w gardle pojawiają pierwsze oznaki bliskiego płaczu organizmu.

Łzy.. Moje dobre przyjaciółki. Ile wypłakałam ich, by sprawić, że będzie mi lepiej, chociaż nigdy nie było? Ile czasu pochłonęło użalanie się nad sobą? Ile razy ktoś próbował pchnąć mnie dalej, bym nie stała w miejscu, a ja odpychałam wszelką pomoc pogrążona w smutku? Ile razy miałam okazję się podnieść, a mimo to tego nie zrobiłam?

No właśnie.

Powiem szczerze, że bałam się.

Bałam się jak cholera tego pierwszego dnia na planie.

Teraz, kiedy już Austin&Ally leci w telewizji uważam, że to dość głupie.

Życie wreszcie obrało właściwy kierunek. Chyba... Nie wiem, co mam o tym wszystkim myśleć. Moje kontakty Daylą to istna porażka. Od momentu, w którym poznała i totalnie zakochała się w Angelo, praktycznie nie rozmawiałyśmy. Zapewne ma złamane serce, albo wyjechała.

Jest mi wstyd, że od ponad roku nie zamieniłyśmy słowa.

Ale dobra, już nieważne.

Rozpływanie się nad wszystkim jest ostatnio moim jedynym zajęciem. Nie walczę już z nikim o siebie. Nie dręczą mnie już żadne koszmary.

A co do koszmarów... Sen, który miałam podczas śpiączki mocno odcisnął się na mnie i moim życiu.

Amelia dała mi radę, ja jej z ręką na sercu wysłuchałam i spełniłam do końca. Niemal do końca.

Nikt tak naprawdę nie wie, co mi się śniło. Nikomu tego nie opowiadałam. Strzępki, które wyrzuciłam z siebie tego dnia, kiedy się obudziłam, były nie do złożenia.

Ale dość już o mnie, Pamiętniczku, moja historia znów zostanie zapisana na Twych kartach.

Cudownie, ciekawe, co czeka mnie dalej... 

---------------------------------------

- Raini!- krzyknęłam głośno z garderoby.

Usłyszałam głośne kroki i skrzypienie drzwi. Zza załomu wyłoniła się ciemnowłosa z suknią w foliowej osłonie i wielkim uśmiechem na okrąglutkiej twarzy.

Popatrzyłam na nią w uniesionymi brwiami i z ciekawością kątem oka spojrzałam na sukienkę.

- Co to?- spytałam.

- To sukienka.- wyjaśniła niedbale.

- Doprawdy? Myślałam, że zamierzasz mnie porwać albo udusić tą folią.- wskazałam dłonią na osłonę.

- Tym to ja się zajmę.- odezwał się jeszcze jeden głos.

Blond czupryna wyjrzała zza rogu. Uśmiech kwitł na ustach obojga moich przyjaciół, a ja nadal nie wiedziałam, o co chodzi.

- Ej! Wyjaśnicie mi, o co wam chodzi?- rzekłam sfrustrowana.

- Coo?- ton dziewczyny podniósł się o co najmniej dwie oktawy, a Ross tylko kiwał głową.

- Zakładaj tą sukienkę! Zapłaciłem za nią fortunę, więc choć udawaj, że ci się podoba.- naburmuszony powiedział.

- Cholernie mi się podoba.- zaśmiałam się.- Tylko co wy planujecie?

Ciemnowłosa zamierzała się odezwać i już otwierała usta, gdy blondyn zasłonił je ręką i popatrzył na nią błagalnie.

- Wieesz..- zaczął zdenerwowany.- Mamy dla ciebie niespodziankę.

Uniosłam brew.

Chłopak pisnął i zaczął potrząsać dłonią, którą zakrywał usta brunetki.

- Ona mnie ugryzła!- krzyknął, chwycił swoją dłoń i począł kląć pod nosem.

Myślałam, że zaraz wybuchnę. To było naprawdę komiczne. Dziewczyna patrzyła na Rossa z nieukrywaną radością, podczas gdy blondyn chodził po całym pomieszczeniu i rzucał coraz gorszymi słowami w powietrze. Ja zwijałam się ze śmiechu, a Raini tylko patrzyła na Rossa z grzesznym uśmieszkiem.

- Było mi nie nakładać tego łapska na usta.- zachichotała i zwróciła się do mnie.- Zakładaj tą suknię, a ja doprowadzę blondaska do ładu. Uwierz, on naprawdę się starał.- podała mi suknię w pokrowcu i powolnym krokiem odeszła z Rossem, uspokajając go przy okazji.

Ze śmiechem przypominam sobie tą sytuację.

Wskoczyłam za ściankę i szybko przebrałam się w sukienkę. Ciemnobłękitny materiał idealnie pasował do mojej figury. Był przylegający, wręcz opinający, do kolana. Na wierzch założyłam dżinsową kurteczkę, którą dostałam wraz z sukienką, a na stopy bardzo wysokie czarne obcasy. Przypudrowałam delikatnie policzki i na usta nałożyłam cienką warstwę błyszczyku. Chwyciłam czarną kopertówkę do dłoni i umiarkowanym krokiem wyszłam z garderoby. Skierowałam się do windy. Weszłam do środka.

Wcisnęłam guzik trzeciego piętra, bo to tam miałam się znaleźć według zaleceń Rossa. Melodyjka grająca w windzie zawsze mnie irytowała, ale wtedy irytację podwajała niewiedza. Przecież nie wiedziałam, co mają dla mnie Ross, Raini i Calum... Ostatnio w ogóle nie chcieli ze mną rozmawiać, gdzieś znikali, ciągle się spieszyli, a ja często byłam sama. Dlatego strach był jeszcze większy.

Ta chwila ciągnęła się w nieskończoność. W końcu jednak drzwi rozsunęły się, a ja wyszłam z jej wnętrza w ciemność.

- Jest tu kto?- spytałam, a echo rozniosło się po całym planie.

- Niespodzianka!- kilkanaście osób naraz krzyknęło, a światło zostało włączone.

Chyba z 50 osób z bananami na twarzach śpiewało mi "Sto lat", a ja niespełna rozumu, patrzyłam jak idiotka, rumieniąc się bezlitośnie i raz po raz przebierając nogami. To prawda, był 29 listopada... Ale szczerze mówiąc, nienawidzę tej daty. To tego dnia moje życie całkowicie legło w gruzach, a ja sama stałam się zupełnie inną osobą.

Ale postanowiłam, że chociaż będę udawać, że jest wspaniale. Zdaję sobie sprawę z tego, jak wiele pracy moi przyjaciele w to włożyli.

- To takie urocze z waszej strony!- pisnęłam szczęśliwa i wszystkich uścisnęłam.

- Wszystko dla ciebie.- zaśmiała się Raini.- Ale to nie koniec.- delikatnie wyswobodziła się z moich ramion i szybkim krokiem odeszła do świetnie bawiącego się tłumu ludzi. Spojrzałam zdezorientowana na Rossa, ale ten tylko odpowiedział mi uśmiechem.

Po chwili ciemnowłosa dotarła z powrotem do nas z laptopem i kablem w dłoniach.

Jednak przeszła obok nas, zwróciłam się za nią i ujrzałam ogromnych rozmiarów telebim przed sobą. Dziewczyna podłączyła laptopa, powciskała coś i na ekranie pojawił się obraz. Nagle wyskoczyła słuchawka, jak te telefonowe, a Raini powiedziała:

- Odbierz.

Moim oczom ukazała się szeroko uśmiechnięta twarz Izzy. Obok niej pojawiła się kolejna słuchawka, a moja przyjaciółka powtórzyła czynność. Już po chwili Eric i Clayton również pojawili się na ekranie.

- Mmm...- mruknęła do siebie dziewczyna i znów coś wcisnęła. Chwilę później i Shelly z JJ'em, Joshem i Jaymi'm również znaleźli się na ekranie. Biedny George patrzył nieprzytomnym wzrokiem w kamerkę.

Domyśliłam się, że albo są zmęczeni, albo ostro imprezowali.

- Sto lat Lau!- krzyknęła Izzy.

- Ej! Ja chciałem być pierwszy!- oburzył się Eric.

- Cicho.- rzekła Izzy z przekąsem

- Stol.. Co? Aaa... Sto... Sto .. Sto lat..- mruknął zaspany chłopak.

- Em... Dzięki?- rzekłam ze śmiechem.

- Jakie bałwany.- pokiwał z niesmakiem Clayton.- Sto latek kochana! Widziałem ten serial, w którym grasz. Bosko!- rzekł z uznaniem.

- Dzięki. Co tam u was?- zapytałam od niechcenia.

- Świetnie!- zabrała głos Izzy.- Znalazłam chłopaka!

- Zaraz...- przerwał jej George.- Jak to chłopaka?! Kto to?! Ja mu dam!- nagle całkiem rozbudzony zorientował się, że wszyscy go słyszeliśmy.

- Ymmm... George?- delikatnie spytał Jaymi.

- Tak?

- Ogarnij się choć raz.- po czym uderzył go z całej siły poduszką.

- Ałaaa!- krzyknął szatyn, chwycił drugą i zaczęli wojnę przed kamerą.

- Dzięki wam wszystkim.- zaśmiałam się.- Choć nie jesteśmy tutaj wszyscy razem, to i tak czuję się, jakby właśnie tak było. Jesteście moja rodziną i naprawdę, gdyby nie wy, to...

- Emm... Laura?- niepewnie zapytał Ross.

- Tak?- odwróciłam głowę w jego stronę.

- Zerwało połączenie.- zaczął się śmiać.

Ja spojrzałam na ekran. Faktycznie, był czarny. To przelało czarę. Wybuchnęłam śmiechem, a zaraz po mnie wszyscy inni.

Dalsza część imprezy też była świetna. Tańczyłam, rozmawiałam z innymi i po prostu się dobrze bawiłam. R5 grało, więc nie mogło być inaczej.

Około 23 zespół przestał grać, a została puszczona zwyczajna muzyka, nie na żywo.

Ballada, która była grana, boleśnie przypominała o tym, co zaszło rok wcześniej.

- Zatańczysz?- głos blondyna wyrwał mnie z smutnego zamyślenia.

- Jasne.- rzekłam i chwyciłam jego dłoń.

Powolnym krokiem weszliśmy na parkiet.

Objęłam go dłońmi za szyję, a chłopak delikatnie chwycił mnie za biodra. Lekko przybliżyłam się do niego i położyłam mu swą głowę na ramieniu.

- Nie podoba ci się tu.- szepnął mi do ucha. To było bardziej stwierdzenie, niż pytanie.

- Wcale nie.- odszepnęłam.

- Przecież mnie nie oszukasz. Widzę, że coś jest nie tak.

- Po prostu...- przerwałam na chwilę. Wciągnęłam mnóstwo powietrza i rzekłam:- Przypomniało mi się to, co stało się rok temu.

- Nie myśl o tym. To był wielki błąd.- westchnął.

- Nasz związek?- momentalnie uderzyła mnie fala gorąca.

- Oczywiście, że nie. To był mój błąd. Ja wszystko zniszczyłem.- zwiesił głowę.

- Wcale nie. To była nasza wspólna wina. Nie... To była wina Ever. To ona wszystko to wymyśliła.

- Sądzisz, że kiedykolwiek jeszcze by nam się...?- uniósł brew.

- Oczywiście. Nawet dziś. Teraz. Gdybyś chciał.- odpowiedziałam.

Usta chłopaka odnalazły moje i połączyły się w pocałunku. Trwaliśmy w nim dość długo.

Tak za tym tęskniłam! Jego miękkość, ten zapach i smak. Zanurzyłam dłoń w jego włosach, Ross przygarnął mnie do siebie bliżej i już nic nie miało znaczenia. Byłam tam tylko ja i tylko on. Wszystko zanikło.

I koniec.

Czemu tak bardzo boję się tego snu wprowadzić z życie? Dlaczego uciekam od swoich uczuć? W końcu to mnie zabije.

Dziś jest 30 listopada.

Wczorajszy dzień spędziliśmy w domu.

Oglądaliśmy filmy, graliśmy, rozmawialiśmy, śpiewaliśmy w pracowni. Jednym słowem, było przyjemnie. Specjalnie ich poprosiłam, żeby niczego nie planowali. Posłusznie przystali na moją prośbę. O ile Raini zna już praktycznie całą moją historię, to Calum zapewne poznał ją dzięki swemu przyjacielowi. Ross na milion procent sumiennie zapoznał go z moją osobą.

I pewnie przygotował go na moje wszystkie humory.

Ranek następnego dnia minął dość leniwie.

Nagle z rannego letargu wybudził mnie okropny dźwięk dzwoniącego dzwonka u drzwi. Wydawało mi się, że Elize raczy otworzyć. A mimo to, dzwonek wciąż dzwonił. Szybkim ruchem chwyciłam szlafrok frotte i niechlujnie zawiązałam go w pasie. Na stopy założyłam kapcie Vanessy, które kiedyś jej podkradłam i po cichu otworzyłam drzwi, po czym zeszłam na dół. Wkroczyłam do hallu i chwyciłam klamkę. Delikatnie uchyliłam drzwi i wysunęłam głowę. Moim oczom ukazał się Kevin w swym niezmiennym stalowoszarym garniturze.

- Witaj, Lauro.- rzekł oficjalnie.

- Hej, Kevin.- powiedziałam wręcz jęcząc. Otworzyłam drzwi szerzej i gestem pokazałam mu, żeby wszedł. Kiedy dotarliśmy do salonu, zawołałam Elize. Dziwnym trafem od razu się pojawiła. Poleciłam jej, aby zrobiła kawę mężczyźnie, a sama pobiegłam do swojego pokoju, gdzie w najróżniejszych pozycjach spali moi przyjaciele.

- Wstawać!- powiedziałam głośno.

Trzy pary oczu zamrugały zdezorientowane.

- Kevin tu jest!- rzekłam dość panicznie.

- Jak to?!- spytał Ross, wdzierając na siebie spodnie.- Mamy przecież wolne!

- Mnie się pytasz?! Ogarnijcie się i zejdźcie na dół. Dołączę do was.

- Okey.- przytaknęli zgodnie. Calum szybkimi ruchami zapinał dziwaczną kolorową koszulę, a Raini ostatnimi ruchami zgrabnie nakładała kamizelkę. W trójkę raźno wyszli z pokoju, a ja wskoczyłam, niczym kocica do garderoby. Szybko dobrałam strój, włożyłam go na siebie, uniosłam delikatnie swoje loki, nałożyłam trochę błyszczyku na usta i buty na stopy, a zaraz potem siedziałam już na dole z przyjaciółmi i Kevinem.

- Mam rozumieć, że drugi sezon też się pojawi?- spojrzałam badawczo na mężczyznę.

- Otóż to. Ale teraz będzie trochę inaczej. Między Austinem i Ally ma.. Zaiskrzyć. Trochę, ale tak, by widz nie mógł się doczekać, co dalej.

Wymieniliśmy niepewne spojrzenia z Rossem.

To za dużo. Nie wystarczy, że i tak co dzień muszę patrzeć mu w oczy?! Teraz zmuszą mnie do miłości?! Trochę za dużo.

Nim zdążyłam pomyśleć, z mych ust wypłynęło ciche:

- No, nie wiem.

- Co masz na myśli?- spytał Kevin wyraźnie zaskoczony jakimkolwiek sprzeciwem z mojej strony.

- Auslly? Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł...

- Laura...- zaczął Ross.- To tylko serial. Disney i tak pozwoli na jeden buziak, a my i tak doskonale się dogadujemy, to nas nie zniszczy.- patrzył mi głęboko w oczy. Nie byłam pewna, czy ostatnie zdanie było związane z serialem, czy raczej z naszymi osobistymi sprawami.

Westchnęłam.

- No dobrze.- zgodziłam się.- To może wypalić.- na moje usta od razu wstąpił szeroki uśmiech.

- I o to chodzi. Laura wróciła.- zaśmiał się Kevin i nasza rozmowa znów wróciła do tematu serialu.

Około 15 Kevin wreszcie wyszedł.

W czwórkę opadaliśmy ciężko na sofę.

- Ten facet nigdy nie daje sobie spokoju?- jęknął Calum.

- Chyba nie.- rzekła Raini.

- Wyjdziemy na plażę?- zaproponował Ross.

- Ja nie mogę. Dziś jadę do ciotki do New Jersey.- skrzywiła się ciemnowłosa.

- A ty Cal?- spytałam rudowłosego.

- Dziś jadę na spotkanie.- oznajmił.

- Spotkanie czego?- zdziwił się blondyn.

- Fotografów. Muszę ogarnąć to całe hobby mojej postaci. Dostałem już chyba z tysiąc uwag, że jako filmowiec, nie bardzo takowego przypominam.- wytłumaczył.

- Wygląda na to, że musimy iść sami.- z ironią westchnął Ross.

- Niestety.- przytaknęłam.

- Idźcie sami. My lecimy.- rzekła Raini na pożegnanie. W tym samym momencie próbowali wyjść przez drzwi.

- Usuń się debilu!- wrzasnęła dziewczyna.

- Zajmujesz dwa razy więcej miejsca, niż ja! To ty się suń słonico!- syknął chłopak.

- Ooo... Czyżby?!

- Właśnie tak!- powiedział.

- Dobrze!

- Dobrze!

- Świetnie!

- Świetnie!

- Nie przedrzeźniaj mnie!- krzyknęli jednocześnie.

- Oni mają przed sobą świetlaną przyszłość. Razem.- zaśmiałam się.

- Tak właśnie...- Ross wybuchnął nie pohamowym śmiechem, a ja do niego dołączyłam.

W radosnym nastroju odeszliśmy na plażę.

-----------------------------------

Wróciłam! Kto się cieszy? Kto się cieszy, hmm? :3

Ten niecały miesiąc bez Was był trudny :/

Ale odpoczęłam i jestem totalnie gotowa na kolejne pół roku zamęczania Was moimi wypocinami! :3
Pamiętajcie, aby wejść w zakładkę: Bohaterowie [Sezon II] 
Zapoznajcie się z postaciami, które dołączą do mojego opowiadanka :D 

Mam ogromne plany :D szczerze mówiąc, nie będę o tym za wiele wspominać, bo zapeszę, a tego nie chcę xD

Mam ogromną nadzieję, że Wam się spodoba i zapraszam do dalszego czytania! :*

Kocham Was najmocniej! <3

~Kasia<3