Rozdział dwudziesty trzeci

Miłość jest jak rozmowa telefoniczna: najpierw się na nią czeka, a potem okazuje się, że to pomyłka.

Taa... No właśnie.

Życie ma swoje plusy i minusy. Refleksją można wiele wywnioskować. Mam szczęście, że mam takich przyjaciół, czy może nie? Wszystko się zaczyna, by się skończyć. Filozofia, no nie? Mam swoje zdanie w temacie tego cytatu. Przedtem nie bardzo był mi bliski i nie zdawałam sobie sprawy, że to jest takie prawdziwe. Nie u mnie oczywiście, ale patrząc na związek Izzy i George'a można zauważyć, że między nimi nie ma już iskry. To dosyć smutne, zwłaszcza, że mi z Rossem doskonale się układa. Nie jestem egoistką, nie. Szczęście Iz jest dla mnie bardzo ważne. Ale muszę przestać być taką altruistką! Wiecznie staram się innym ułatwić życie, nie myśląc w ogóle o sobie! Mam prawo do świętego spokoju, a wyjazd urodzinowy do Paryża to najlepszy sposób, by odzyskać stałość.

- Serio?! Paryż?!- pisnęła mi do ucha przyjaciółka na lekcji hiszpańskiego. Panna Philips spojrzała na nas krytycznie, ale nie skomentowała, po prostu odeszła do biurka i ciężko opadła.

- Tak, ale już się uspokój, jesteśmy na lekcji.- zwróciłam jej uwagę szeptem i wróciłam do kaligrafowania w zeszycie.

Rozdzwonił się dzwonek, toteż zebrałam swoje książki i powolnym krokiem wyszłam z klasy, a tam czekałam na Izzy, która jak zwykle nie mogła się dopakować.

- Mam problem.- zwierzyła mi się.

- Tak? A jaki?- spytałam i powoli skierowałam się do drzwi wyjściowych.

- Nie wyszło nam. Z Shellym.- rzekła smutno.- Wyjeżdża do Miami, bo namyślał sobie założyć zespół i mu się udało!

- Ojj.- jęknęłam zjednoczona z przyjaciółką.

- Powiedział, że będzie lepiej, jeśli zerwiemy, bo związek na odległość nie ma sensu. Ma rację.- opuściła głowę.

- Nie martw się. Zostaniesz dziś u mnie na noc. Zrobimy sobie babski wieczór.- zaproponowałam z uśmiechem.

- Może się udać. Ale nie chcę zryć ci humoru.- odwzajemniła nieśmiało ten gest.

- Nic się nie stanie. Jesteśmy przyjaciółkami i moim obowiązkiem jest być przy tobie. A poza tym dawno nie rozmawiałyśmy tak z ręką na sercu.- zargumentowałam.

- Chyba masz rację. Za to cię kocham. Jesteś boska!- przytuliła mnie i swym uściskiem pozbawiła mnie tlenu na ponad dwadzieścia sekund.

Wieczór minął nam całkiem ciekawie. Wybrałyśmy kilka romansideł i jeden film akcji. Zajadałyśmy smutek brunetki tonami lodów i kanapek z masłem orzechowym i dżemem jeżynowym. Straciatella to mój ukochany smak, jeśli idzie o lody. Nie mam innego ulubieńca.

Po porządnej dawce filmów, poszłyśmy do pracowni, by zrobić sobie karaoke. Ona zawsze mnie olśniewała czystością swego wokalu. Nie mogę się nadziwić, że w 159 centymetrach pulchniutkiej i ślicznej dziewczyny mieści się tak twardy ton!

Nieważne, nie ma co opowiadać, bo chyba wszyscy wiedzą, jak wygląda taki wieczór.

*NASTĘPNY DZIEŃ(trzy dni do wyjazdu)*

- Jak się spało?- spytała Van, siedząca przy stole i zajadająca tosty francuskie Elize.

- Miło.- odpowiedziałyśmy chórem wraz z Iz.

- Masz tu dość sporo listów, które wczoraj odebrałam. Zapomniałam ci je przekazać.- wskazała na tacę na blacie kuchennym stertę korespondencji.

Zdziwiona i nieco zaniepokojona, podeszłam do nich.

Sięgnęłam po jeden i rozerwałam kopertę. To, co było w środku bardzo mnie zasmuciło i jednocześnie przestraszyło. Niby zwykły list, ale jego treść okropna!

Oto jeden z nich:

" Suko! Odwal się od mojego przyszłego męża, albo ci pomogę! Nie dożyjesz nawet swoich urodzin!"

A to inny:

" Walnięta dziwko! Szczere kondolencję składam twojej rodzinie, bo już nie żyjesz! Ross jest mój!"

Trzęsącymi dłońmi podałam listy siostrze.

- O mój Boże!- powiedziała z niedowierzaniem. W tej chwili do kuchni wszedł Ross, którego wpuściła Elize.

- Co się dzieje?- spytał lekko niespokojny.

Bez słowa podałam mu koperty.

Chwycił je, popatrzył na mnie i zaczął czytać. Z każdą kolejną pogróżką, coraz bardziej rzedła mu mina. Po ostatnim już po prostu nie był sobą. Blady, nieobecny, wpatrywał się w nicość.

- Już ja to załatwię.- powiedział, gdy już odzyskał panowanie nad sobą.- Nie martw się.-pogłaskał mnie po twarzy. Przytuliłam się do niego i westchnęłam.

- Dzięki.- pocałowałam go w policzek i odeszłam do łazienki.

Tam, osunęłam się na podłogę.

- Wiedziałam, że to błąd.- powiedziałam do siebie.- Nie powinnam tego robić.

- Czego?- spytała Izzy, która weszła cicho do pomieszczenia.- Miłość na tym polega. Smutek i trud, ale tylko tak poznasz się na ludziach. Zobaczysz, kto będzie z tobą nawet, jeśli będzie źle.

- Mieć takich przyjaciół to jest dar.- pokiwałam lekko głową.

Moje szczęście niby jest pełne, ale coś zawsze musi się popsuć. Nagle zrobiło mi się słabo i osunęłam się jeszcze bardziej, po czym znów ogarnęło mnie znużenie.

--------------------------------------------------

No heyy! Dziś bardzo krótko, ale nie mam weny, a nie chciałam Was zawieść. Ja nie chciałam, ale Wy mnie zawiedliście trochę. Tak malutko komentarzy :'( Obiecuję, że następne rozdziały będą dłuższe, mam trochę pomysłów na ciąg dalszy, ale mam wrażenie, że nie chcecie już mnie czytać :C 

Pozdrowienia :3

I jeszcze raz PRZEPRASZAM!!!

~Kasia<3

P.S. Kocham tę nutkę ♥