Rozdział dwudziesty

Życie jest zbyt krótkie, aby chować głowę w piasek, gdy przytłoczą nas uczucia.

Wiem, że mam wiele wad, większych i mniejszych, że jestem trudna i ciężko mnie znieść. Ale właśnie dlatego tak cenię sobie wszystkich tych, którzy mnie znoszą. Wow, ten cytat jest niezły. Mam wielu znajomych i przyjaciół. Ale są to zazwyczaj ludzie, z którymi fajnie spędza się czas, ale raczej nie zwierza im się z problemów itp. Ja mam to szczęście, że mam zgraną paczkę i każdej osobie spośród nich mogę wyjawić, co mi leży na sercu. Jest to bardzo ścisła grupa, w której mieszczą się nieliczni. Ale trzy osoby są bliskie memu sercu tak, że nie da się tego opisać. Pierwszą z nich jest oczywiście Van. Drugą Ross. A trzecia? Zaginęła w akcji... Żartuję, w ostatnim wpisie zapisałam takie słowa: "Tak więc, oglądałyśmy film, pt. "Słodka zemsta", gdy nagle w drzwiach stanął blondyn z dziwną miną...", no właśnie... Ale z czego wynikła ta dziwna mina? Otóż to, nikt nie wiedział, do czasu. Myślisz, że tą trzecią osobą jest Iz? Jest dla mnie ważna, ale nie mówię jej wszystkiego, choć powinnam. Po prostu nie umiem, przeciwieństwem są Ross i Van. Im mogę powiedzieć wszystko i zawsze mi pomogą, podczas, gdy szatynka często zaskakuje mnie, w wyniku czego nie zawsze pomaga.

Bez zbędnych wstępów, przejdę do tego, na czym skończyłam.

Otóż, blondyn wszedł z dziwną miną. Ee, Stop, kolejne niedomówienie. Nie Ross, lecz Riker. Ale dlaczego dziwna mina? Szedł dziwnie wyprostowany, wręcz stał na palcach. Szarpał się z czymś, nie jestem pewna, z czym. Van nie widziała, co się dzieje za wnęką, bo siedziała w takim miejscu, w którym nic nie można było zobaczyć. Ja za to widziałam doskonale. I wydawało mi się, że pęknę ze śmiechu. Riker z twarzą wykrzywioną od bólu, stał i targał się z rodzeństwem, Ross'em i Rydel, którzy trzymali go za uszy. Ciemnooki za prawe, a blondynka za lewe. Chichotałam, oglądając jednocześnie przedstawienie, a Van tylko wyczekująco na mnie patrzyła.

- No przestańcie wreszcie!- powiedział rozjuszony chłopak.

- Najpierw...- zaczęła Delly.

- Porozmawiasz z Vanessą.- dokończył Ross.

- O czym?

- Sam wiesz.- uniósł brew.

- Nie.- wykorzystał nieuwagę rodzeństwa i wyrwał się z uścisku, po czym najzwyczajniej w świecie uciekł.

- Nie chce z nikim rozmawiać. Ma nas gdzieś. Może ty mu przygadasz do rozumu. Nas nie słucha.- rzekła zrezygnowana dziewczyna.

- Ok. Van, wychodzę.- powiedziałam do siostry, chwyciłam bluzę i wyszłam z Lynch'ami. Skierowaliśmy się do ich domu i już po kilku minutach byliśmy przed drzwiami. Ross otworzył i od razu podeszłam do drzwi pokoju Riker'a. Zapukałam lekko.

- Nie ma nikogo.- posępnie odparł chłopak.

- To ja, Laura. Proszę, wpuść mnie, musimy porozmawiać. Nie odmówisz chyba Lau, co?- miękkim głosem mówiłam.

- Nie, nie odmówię.- w drzwiach stanął zielonooki.- Wejdź.- wpuścił mnie i zamknął za mną.

- Van cierpi.- rzekłam bez ogródek.

- Dlaczego wyjechała? Dlaczego zostawiła mnie samego? Dlaczego ma mnie gdzieś.

- Bo nie jest przyzwyczajona do takich zwałów uczuć.- wyjaśniłam.- A dlaczego nie wyjaśnisz jej wszystkiego? Ona się boi, że jej nie kochasz, że nie odwzajemniasz jej uczuć!

- Chciałbym, ale teraz to nie ma znaczenia. Nie moglibyśmy być razem.- pokręcił głową ze smutkiem.

- A niby dlaczego?- dociekałam.

- Jestem żonaty, ok?- krzyknął nagle z furią, ale gdy zobaczył, jak na niego patrzę, od razu się uspokoił.

- Co?- spytałam z niedowierzaniem, analizując znów słowa blondyna.

- To, co słyszałaś. Jestem żonaty. Kiedy Van wyjechała, ja i Claudia również wybraliśmy się w krótką podróż do Las Vegas. Upiliśmy się i rano obudziłem się z certyfikatem małżeństwa na szafce nocnej. Na nim był mój bardzo czytelny podpis i odcisk ust Claudii, gdyż była zbyt zalana, by się podpisać. Mimo wszystko, to jest dowód. I ja nie wiem, co z tym zrobić.- opuścił głowę i z jego oka wypłynęła niewielka łza.- Kocham Van, nawet bardziej, niż można to sobie wyobrazić, ale nie dane jest nam być razem.

- Mówiłeś komuś? Ktoś o tym wie?

- Nie, tylko ja i Claudia, obiecała nikomu nie mówić.- odpowiedział, już lekko łkając. Pod wpływem emocji, podeszłam do niego i przytuliłam się, by dodać mu otuchy.

- Nie martw się, coś z tym zrobię. Pogadam z tatą i załatwimy to nieporozumienie.- pogłaskałam go po ramieniu.

- Lau, jesteś wielka.- odwzajemnił uścisk i ucałował mnie w policzek. Zaczęłam sobie pluć w brodę. Wszystkim pomagam, ale sobie nie umiem! Co ze mną, do cholery jasnej, jest nie tak?

- Nie ma za co.- uśmiechnęłam się i wstałam.- Obiecuję zawczasu, nikomu nie powiem.- podeszłam do drzwi i jeszcze dodałam:- Nie martw się, będzie dobrze.- i wyszłam.

Przy wejściu do salonu stał Ross i Rydel z pytającymi spojrzeniami.

- I co?- podeszła do mnie blondynka.

- Nic.- wzruszyłam ramionami obojętnie, wkładając kolejną maskę, tyle, że teraz była to obojętność.

- Naprawdę?- uniósł brew Ross.

- Naprawdę.- przytaknęłam.

- OK.- powiedziała przeciągle dziewczyna i zostawiła nas samych w ciszy.

Nagle blondyn pociągnął mnie za rękę do swojego pokoju i popchnął dość brutalnie na łóżko.

- Nie okłamuj mnie. Wiem, że powiedział ci coś, czego boisz się wyznać, ale uwierz, nie chcę dla niego źle, jest przecież moim bratem.- opanowany zasiadł obok mnie, a ja spojrzałam mu głęboko w oczy.

- Mówię ci, on nie chciał wiele mi powiedzieć.

- Ale słyszałem rozmowę.- upierał się chłopak.

- Próbowałam..- popatrzył na mnie przenikliwie, a ja wybiegłam z pokoju.- Ross, nie mogę.- krzyknęłam na pożegnanie, na szczęście, rodzice chłopaka byli w centrum, bo niegrzecznie jest krzyczeć w czyimś domu.

- Laura!- krzyknął za mną Ross.- Nigdy nie mieliśmy przed sobą tajemnic. Co się stało?

Stanęłam jak wryta. Zadał bardzo istotne pytanie. Nadal byliśmy przyjaciółmi, ale wciąż powstawały między nami nowe napięcia. Nie wiem, co powinnam była zrobić, ale szybko wycofałam się i wbiegłam za krzaki, by blondyn mnie nie znalazł. Nie mogłam teraz stanąć z nim w twarzą w twarz, bo nie nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Jak to wytłumaczyć. A kłamać tym bardziej nie chciałam. Modliłam się, aby chłopak mnie nie zobaczył. Moje modły zostały wysłuchane, bo przebiegł tylko i wołał moje imię, ale nie rozejrzał się wśród zieleni. Wstrzymałam oddech i odczekałam pięć minut. Wychyliłam głowę nad żywopłot i stanęłam oko w oko z ogrodnikiem.

- Oj, przepraszam, musiałam się ukryć.- wyjaśniłam niezręcznie. Siwowłosy mężczyzna tylko zmierzył mnie groźnie wzrokiem i się rozchmurzył.

- No, cóż, dobrze, że nie zniszczyłaś tuji.- uśmiechnął się.

Wyszłam z krzaków i skierowałam się spacerem do domu. Planowałam zamknąć się w pracowni na cztery spusty i do nikogo, oprócz taty, nie odzywać. Tak też zrobiłam. Weszłam do domu i bez ceregieli od razu ukierunkowałam się do piwnicy. Zamknęłam zamek na klucz i zeszłam po schodach na dół. Na szczęście, miałam tu lodówkę, koc i kanapę, i to dość wygodną. Miałam dobre warunki do życia, bo znajdowała się tu też kabina prysznicowa i kilka moich ubrań. Plecak i książki też tu zniosłam, gdyż tu wygodniej robiło mi się zadania i uczyło. Uśmiechnęłam się do siebie w triumfem. Nie musiałam się tłumaczyć, czy łgać. Jestem tu bezpieczna. Wyszłam zza wnęki do centralnej części pracowni. I nagle zobaczyłam rozłożonego na sofie blondyna z miną tak zawziętą, że bałam się mu teraz sprzeciwić.

- Myślałaś, że mnie przechytrzysz?- spytał i wstał.

- Nie, ale nie zamierzam ci się tłumaczyć.- odparłam i skrzyżowałam dłonie na klatce piersiowej.

- Chcę wiedzieć, dlaczego tak się popsuło między nami. Dlaczego mamy przed sobą tajemnice?- nieubłaganie zbliżał się do mnie, a moja maska już zamierzała spaść, gdy postanowiłam odsunąć się w tył.- Dlaczego uciekamy przed wyjaśniami? Dlaczego okłamujemy się, zamiast wyznać, co nam leży na sercu?- oparłam się o ścianę, a Ross o mnie. Nasze oddechy mieszały się. Patrzył na mnie, a ja na niego. Mierzyliśmy się wzrokiem. Zbliżył się do mnie, jego usta były dosłownie kilka milimetrów od moich. "Poker face, pamietaj, stracisz go!", krzyczało serce. "Stracisz go, ale jeśli zastaniecie parą! Nie będziesz miała przyjaciela! Nie pamiętasz, co się stało w Londynie?", wrzeszczał rozum i to on znów wygrał. Odsunęłam się od chłopaka i odepchnęłam go.

- Nie możemy, nie powinniśmy.- pokręciłam głową i usiadłam ciężko na kanapę.

- Powiedz, że nie chcesz, to tego nie zrobię.- zasiadł obok mnie.

- To nas zniszczy.- znów opuściłam głowę.

- Dlaczego?- spytał.

- Nie pamiętasz, co się działo w Londynie?

- Mieliśmy 11 lat!- podniósł głos ze sprzeciwem.

- Nie będę ryzykować. Bardzo mi zależy na tej przyjaźni.

- Jak chcesz, zrobię wszystko, czego będziesz sobie życzyła. Ale proszę o jedno.

- Tak?- zapytałam.

- O czym rozmawiałaś z Riker'em?

- Nie mogę ci powiedzieć.- wzruszyłam ramionami.

- Dlaczego?

- Bo to jego tajemnica. Uszanuj to. Nie chciał wam powiedzieć, bo to jest dla niego trudne.

- To czemu powiedział tobie, a nam nie?- dociekał.

- Bo ja mu jestem w stanie pomóc.- odpowiedziałam i odwróciłam się do niego plecami, by nie widział mej twarzy.

- OK, nie pytam o nic więcej, bo nie chcę cię męczyć. Po prostu jestem już zmęczonym tym, że ciągle coś ukrywasz. A poza tym, martwię się o Rik'a.- wyjaśnił.

- Nie masz o co. Ja już wszystko załatwię. I obiecuję ci, że w swoim czasie wyjaśnię ci wszystko to, ale jeszcze nie teraz.- oparłam się na jego torsie. Zdziwiony tym gestem, delikatnie mnie objął. Nagle usłyszałam dzwonek u drzwi.

- Iz miała mi przynieść notatki.- ruszyłam ku schodom.

Podeszłam do holu i wpuściłam szatynkę.

- Hej, jak tam Vanessa?- spytała z troskliwością.

- Nie najlepiej, ale jakoś się trzyma.- rzekłam. Podała mi stos notatek, a ja je odebrałam.- Teraz chyba śpi. Nie przeszkadzajmy jej.

- Ok, idziemy do pracowni?- spytała, widząc, że tam się kieruję.

- Tak, Ross też tam jest.- odrzekłam i z trudnością utrzymałam w jednej ręce arkusze, a drugą chwyciłam klamkę. Przyjaciółka zreflektowała się i mi pomogła.

Resztę dnia przesiedzieliśmy na dole, obmyślając, jakie piosenki powinni zaśpiewać blondyn i Iz.

Wieczorem, kiedy wyszli, postanowiłam pójść do Erica i zobaczyć, jak sobie radzi. Po krętych schodach stąpałam lekko, by nikomu nie przeszkadzać. Zostawiłam też list w gabinecie taty, w którym pokrótce przedstawiłam sytuację, z jakiej znalazł się Riker. Poprosiłam też o pomoc. Zapukałam do hebanowych drzwi pokoju bruneta.

- Proszę.- usłyszałam przytłumiony głos z wnętrza.

Weszłam i zamknęłam za sobą.

- Jak tam?- spytałam lekko. Bardzo chcę, by udomowił się u nas, jezzu, jak to kolokwialnie zabrzmiało. Nie jest przecież żadnym zwierzęciem, ale nie przychodzi mi teraz do głowy inne wyrażenie. Chcę, by się przyzwyczaił i poczuł, jak w domu. No, tak już lepiej. Tak, więc uśmiechnęłam się przyjaźnie i popatrzyłam na zakłopotanego chłopaka.

- Trudno mi jest przyzwyczaić się.

- Hmmm... Pomogę ci.- wyszczerzyłam się jeszcze szerzej i chwyciłam za rękę. Pewnie domyślacie się, co zrobiłam potem. Oczywiście, no kto by się spodziewał, poszliśmy do pracowni i pomogłam mu się uśmiechnąć, jak należy.- Ta nutka zawsze mnie rozluźnia, tobie pewnie też pomoże, skoro mamy podobne gusta.- podeszłam do stereo i wcisnęłam guzik "PLAY", a z głośników wypłynęła radosna melodia. Podałam chłopakowi kartkę, a sama zaczęłam nucić.

Mogę to wyraźnie wyczuć w powietrzu

Lubię prawdę oprócz ośmielenia się w miłości

Żyję tak, jakby moje życie było wakacjami

Jesteśmy złoci jak słońce

Nigdy, nigdy się nie zestarzejemy,

na zawsze pozostaniemy młodzi

Cały dzień, każdy dzień jest wakacjami

Jesteśmy w porządku, 24 godziny na dobę,

7 dni w tygodniu

Przez cały dzień, każdego dnia wszystko,

co mamy do powiedzenia

To używaj życia, 24 godziny na dobę,

7 dni w tygodniu

24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu

Cały dzień, każdy dzień jest wakacjami

Mamy gdzieś to, co mówią o nas inni ludzie

Cały dzień, każdy dzień jest wakacjami

Mamy gdzieś to, co mówią o nas inni ludzie

Cały dzień, każdy dzień jest wakacjami

Jesteśmy w porządku, 24 godziny na dobę,

7 dni w tygodniu

Przez cały dzień, każdego dnia wszystko,

co mamy do powiedzenia

To używaj życia, 24 godziny na dobę, 

7 dni w tygodniu

24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu

24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu*

Śmialiśmy się wesoło i tańczyliśmy, jak zaczarowani. Wreszcie poczuł się, jak u siebie.

- Widzisz? To takie proste.- powiedziałam przez kolejne wybuchy śmiechu.

Do późnego wieczoru bawiliśmy się i wygłupialiśmy. Później poczuliśmy lekkie zmęczenie, więc postanowiliśmy się położyć. Z uśmiechem na ustach, czystym sumieniem i zerowym poczuciem stresu zamknęłam oczy i pofrunęłam do krainy, w której byłam ty, kim chciałam być już zawsze, sobą.

*NASTĘPNY DZIEŃ*

Rano obudziłam się rześka i wypoczęta, nogi nie czuły zmęczenia, czy bólu, co mnie ucieszyło, patrząc na to, że tańczyłam, jak zaklęta pół nocy! Dziś są przesłuchania, na które wcale nie idę, choć bardzo tego chcę. Zjadłam śniadanie i zajrzałam jeszcze do Vanessy, która była inną osobą! Uśmiechnięta i gotowa do wyjścia, zbierała papiery z  choreografią do różowej teczki z Hello Kitty. Zdziwiło mnie to, ale nie dałam po sobie nic poznać. Odwzajemniłam jej gest i razem wyszłyśmy do szkoły.

Lekcje ciągnęły się niemiłosiernie. Wreszcie zadzwonił dzwonek, obwieszczający koniec ostatniej lekcji. Zerwałam się, jak oparzona i wybiegłam z sali matematycznej.

Miałam pomóc Van w przesłuchaniach, więc musiałam być zaraz po lekcjach. Wbiegłam do sali teatralnej i ujrzałam swoją siostrę na krześle przy stoliku dla jury. Usiadłam obok niej, ale najwidoczniej mnie nie zauważyła. Nie zajmując się nią, rozejrzałam się po scenie. Była wielka. Zewsząd otoczona rekwizytami, strojami i materiałami wszelkiej maści, wyglądała fantastycznie i jednocześnie, jak na moje oko, jak abstrakcyjny obraz Adama Kleina. Miszmasz z wszystkiego, wywalonego i maźniętego na płótnie, przez co wydawało mi się jeszcze piękniejsze.

- Laura!- krzyknął zrozpaczony Ross za moimi plecami.

- Co się stało?- spytałam przestraszona jego tonem głosu.

- Gitarzysta mi zniknął. Złamał palce, po jakiś dureń przytrzasnął mu je palcami.- wyjaśnił z wykrzywioną twarzą.

- A dlaczego Rocky ci nie pomoże?

- Bo w moim zespole nie może być nikt, kto jest profesjonalistą. Pomożesz? Proszę.- zrobił minkę i błagalnym wzrokiem zmierzył mnie.

- Ehh... No dobrze.- zgodziłam się z westchnieniem.

- Dzięki, dzięki, dzięki.- krzyknął i przytulił mnie mocno. Zachowywał się, jak dziecko, ale byłam do tego przyzwyczajona, bo tak wymuszał na mnie już różne rzeczy.

- Ross Lynch!- krzyknęła pani, która przesłuchiwała. Van pomagała jej tylko, bo znała się na tańcu i mówiła, jakie błędy są popełniane.

- Już idziemy.- popatrzył na mnie, a ja tylko kiwnęłam głową.

Poszliśmy za kulisy, stamtąd na scenę i stanęłam na tej samej drewnianej podłodze, na której stałam, kiedy byłam na przesłuchaniach na zajęcia szatynki.

Ross zaczął grać, a ja doszłam do niego i razem zaczęliśmy intro. Później wszedł tekst. Ja miałam wejść po refrenie, wiec szybko zapoznałam się z tekstem i trafiłam w rytm.

Look around

There's no one but you and me

Right here and now

The way it was meant to be

There's a smile on my face

Knowing that together everything

that's in our way

We're better than alright

Walking between the raindrops

Riding the aftershock beside you

Off into the sunset

Living like there's nothing left to lose

Chasing after gold mines

Crossing the fine lines we knew

Hold on and take a breath

I'll be here every step

Walking between the raindrops with you

Take me now

The world's such a crazy place

When the walls come down

You'll know I'm here to stay

There's nothing I would change

Knowing that together everything 

that's in our way

We're better than alright**

Po skończeniu piosenki, zeszłam na drżących nogach po schodkach i tam Ross po raz kolejny już ścisnął mnie i podziękował. Wymamrotałam coś z rodzaju "nie ma za co" i wyszłam z audytorium.

Ten dzień skończył się tak, jak poprzednie, na siedzeniu i gadaniu z Erikiem o wszystkim i o niczym.

*KOLEJNY DZIEŃ*

Ominę opis śniadania, bo schemat jest ten sam, co zwykle.

Przejdę od razu do tego, co zapewne interesuje cię najbardziej. Mianowicie wyniki castingu. Weszłam do szkoły, przedarłam się przez tłum i podeszłam do listy. Moje nazwisko widniało jako pierwsze! Zostałam Mikołajką! Zebrało mi się na wymioty. Święcie przekonana, że Ross został głównym bohaterem, tylko dla pewności zajrzałam na dalsze imiona i nazwiska. Ale jego nie było! Damenem, czyli główną postacią został Clayton! Ross był tylko jego dublerem. Chwilę potem ujrzałam jeszcze jedną okropną rzecz. Moją dublerką została EVER BLOOM! Teraz moje życie zostało już zniszczone doszczętnie i stało w płomieniach, a raczej zgliszczach...

--------------------------

* 24/seven- Big Time Rush, przekład z Tekstowo xD

** Between The Raindrops- Natasha Bedingfield ft. Lifehouse

-------------------------

Taa, wiem, że jestem okropna i zła, ale co mam z tym zrobić?? Ten rozdział jest do bani, ale i tak zadam pytanie... Spodziewaliście się, że mój słodziaśny Riker się hajtnie??(głupie określenie, wiem, ale mam potężną głupawkę po ciekawych konwersacjach z Refive xD ) Im więcej komentów, tym dłuższe rozdziały, pamiętajcie. Ja, tak szczerze, to nie mogę się doczekać nowego roku szkolnego, a Wy?? ^_^ Nowy rok, nowe inspiracje. Od dnia dzisiejszego, następne rozdziały będą pojawiać się co tydzień. Koffam Was ♥

~Kasia<3

P.S. Ta piosenka mną rządzi!!! ♥ ♥ ♥