Informacja co do rozdziału

Wiem, że znów Was zawodzę, ale rozdział się dziś nie pojawi :( Za to mam dla Was, Słoneczka, dobrą, a nawet bardzo dobrą wiadomość :D nikt nie lubi, kiedy rozdział jest podzielony, co nie? O to mi chodzi ;) Następny post będzie bardzo długi, dlatego nie chcę go dzielić, a od razu dodać cały C: mam wielki plan, co do dalszych dziejów naszych bohaterów xD mogę Wam dać za to krótki zwiastun:
Laura wraz z przyjaciółmi wyjeżdża do Paryża. Impreza jest wielkim zaskoczeniem dla dziewczyny, gdyż nie była przygotowana na ewentualne plany Rossa i reszty. Lecz to nie koniec niespodzianek, choć niekoniecznie wszystkie są dobre. Laura odkrywa coś, co na zawsze zmienia jej życie, niszczy je i zmienia jej poglądy. Brunetka jest zdruzgotana, a Ross, próbując wszystko naprawić staje się ofiarą... Jego pamięć na krótki moment ulega uszkodzeniu, lecz później ją odzyskuje, lecz okłamuję Laurę, by ją odzyskać. Dziewczyna wmawia i sobie, i jemu coś, w co wierzy, a przynajmniej próbuje. Po powrocie traci coś, na co pracowała. Sama próbuje stworzyć własną wersję i w niedługim czasie mści się na osobach, którą ją skrzywdziły. Przez cały ten czas żyje w zawieszeniu, nikt nie potrafi do niej dotrzeć. Podejmuje decyzje, która zaważy o jej dalszych losach. Czy uda jej się wprowadzić plan w życie? Czy Ross w porę uświadomi sobie, że rady Ever nie zawsze są pomocne? Czy Ross już nigdy nie odzyska Laury? Jaką decyzję podjęła Laura? Jaki to będzie miało wpływ na wszystkich? Jak zakończy się ta historia?
Ostrzegam, że to nie jest koniec opowiadania, tylko koniec jednej z ich historii, mam masę pomysłów, które aż proszą się o wprowadzenie w życie, więc wiedzcie, że nie zostawię Was, oj nie :*
Mam nadzieję, że mi wybaczycie ;) DZIĘKUJĘ TEŻ ZA TE WSZYSTKIE CIEPŁE KOMENTARZE I NIE MOGĘ SOBIE WYBACZYĆ, ŻE W WAS ZWĄTPIŁAM :/ Co do nominacji, to jeszcze nie wiem, czy je przyjmę, ale myślę, że tak :D 
KOFFAM WAS NAJBARDZIEJ NA ŚWIECIE, DZIĘKUJĘ WAM, JESTEŚCIE NAJ :**
~Kasia<3
Kocham tą nutkę ♥

  

Rozdział dwudziesty trzeci

Miłość jest jak rozmowa telefoniczna: najpierw się na nią czeka, a potem okazuje się, że to pomyłka.

Taa... No właśnie.

Życie ma swoje plusy i minusy. Refleksją można wiele wywnioskować. Mam szczęście, że mam takich przyjaciół, czy może nie? Wszystko się zaczyna, by się skończyć. Filozofia, no nie? Mam swoje zdanie w temacie tego cytatu. Przedtem nie bardzo był mi bliski i nie zdawałam sobie sprawy, że to jest takie prawdziwe. Nie u mnie oczywiście, ale patrząc na związek Izzy i George'a można zauważyć, że między nimi nie ma już iskry. To dosyć smutne, zwłaszcza, że mi z Rossem doskonale się układa. Nie jestem egoistką, nie. Szczęście Iz jest dla mnie bardzo ważne. Ale muszę przestać być taką altruistką! Wiecznie staram się innym ułatwić życie, nie myśląc w ogóle o sobie! Mam prawo do świętego spokoju, a wyjazd urodzinowy do Paryża to najlepszy sposób, by odzyskać stałość.

- Serio?! Paryż?!- pisnęła mi do ucha przyjaciółka na lekcji hiszpańskiego. Panna Philips spojrzała na nas krytycznie, ale nie skomentowała, po prostu odeszła do biurka i ciężko opadła.

- Tak, ale już się uspokój, jesteśmy na lekcji.- zwróciłam jej uwagę szeptem i wróciłam do kaligrafowania w zeszycie.

Rozdzwonił się dzwonek, toteż zebrałam swoje książki i powolnym krokiem wyszłam z klasy, a tam czekałam na Izzy, która jak zwykle nie mogła się dopakować.

- Mam problem.- zwierzyła mi się.

- Tak? A jaki?- spytałam i powoli skierowałam się do drzwi wyjściowych.

- Nie wyszło nam. Z Shellym.- rzekła smutno.- Wyjeżdża do Miami, bo namyślał sobie założyć zespół i mu się udało!

- Ojj.- jęknęłam zjednoczona z przyjaciółką.

- Powiedział, że będzie lepiej, jeśli zerwiemy, bo związek na odległość nie ma sensu. Ma rację.- opuściła głowę.

- Nie martw się. Zostaniesz dziś u mnie na noc. Zrobimy sobie babski wieczór.- zaproponowałam z uśmiechem.

- Może się udać. Ale nie chcę zryć ci humoru.- odwzajemniła nieśmiało ten gest.

- Nic się nie stanie. Jesteśmy przyjaciółkami i moim obowiązkiem jest być przy tobie. A poza tym dawno nie rozmawiałyśmy tak z ręką na sercu.- zargumentowałam.

- Chyba masz rację. Za to cię kocham. Jesteś boska!- przytuliła mnie i swym uściskiem pozbawiła mnie tlenu na ponad dwadzieścia sekund.

Wieczór minął nam całkiem ciekawie. Wybrałyśmy kilka romansideł i jeden film akcji. Zajadałyśmy smutek brunetki tonami lodów i kanapek z masłem orzechowym i dżemem jeżynowym. Straciatella to mój ukochany smak, jeśli idzie o lody. Nie mam innego ulubieńca.

Po porządnej dawce filmów, poszłyśmy do pracowni, by zrobić sobie karaoke. Ona zawsze mnie olśniewała czystością swego wokalu. Nie mogę się nadziwić, że w 159 centymetrach pulchniutkiej i ślicznej dziewczyny mieści się tak twardy ton!

Nieważne, nie ma co opowiadać, bo chyba wszyscy wiedzą, jak wygląda taki wieczór.

*NASTĘPNY DZIEŃ(trzy dni do wyjazdu)*

- Jak się spało?- spytała Van, siedząca przy stole i zajadająca tosty francuskie Elize.

- Miło.- odpowiedziałyśmy chórem wraz z Iz.

- Masz tu dość sporo listów, które wczoraj odebrałam. Zapomniałam ci je przekazać.- wskazała na tacę na blacie kuchennym stertę korespondencji.

Zdziwiona i nieco zaniepokojona, podeszłam do nich.

Sięgnęłam po jeden i rozerwałam kopertę. To, co było w środku bardzo mnie zasmuciło i jednocześnie przestraszyło. Niby zwykły list, ale jego treść okropna!

Oto jeden z nich:

" Suko! Odwal się od mojego przyszłego męża, albo ci pomogę! Nie dożyjesz nawet swoich urodzin!"

A to inny:

" Walnięta dziwko! Szczere kondolencję składam twojej rodzinie, bo już nie żyjesz! Ross jest mój!"

Trzęsącymi dłońmi podałam listy siostrze.

- O mój Boże!- powiedziała z niedowierzaniem. W tej chwili do kuchni wszedł Ross, którego wpuściła Elize.

- Co się dzieje?- spytał lekko niespokojny.

Bez słowa podałam mu koperty.

Chwycił je, popatrzył na mnie i zaczął czytać. Z każdą kolejną pogróżką, coraz bardziej rzedła mu mina. Po ostatnim już po prostu nie był sobą. Blady, nieobecny, wpatrywał się w nicość.

- Już ja to załatwię.- powiedział, gdy już odzyskał panowanie nad sobą.- Nie martw się.-pogłaskał mnie po twarzy. Przytuliłam się do niego i westchnęłam.

- Dzięki.- pocałowałam go w policzek i odeszłam do łazienki.

Tam, osunęłam się na podłogę.

- Wiedziałam, że to błąd.- powiedziałam do siebie.- Nie powinnam tego robić.

- Czego?- spytała Izzy, która weszła cicho do pomieszczenia.- Miłość na tym polega. Smutek i trud, ale tylko tak poznasz się na ludziach. Zobaczysz, kto będzie z tobą nawet, jeśli będzie źle.

- Mieć takich przyjaciół to jest dar.- pokiwałam lekko głową.

Moje szczęście niby jest pełne, ale coś zawsze musi się popsuć. Nagle zrobiło mi się słabo i osunęłam się jeszcze bardziej, po czym znów ogarnęło mnie znużenie.

--------------------------------------------------

No heyy! Dziś bardzo krótko, ale nie mam weny, a nie chciałam Was zawieść. Ja nie chciałam, ale Wy mnie zawiedliście trochę. Tak malutko komentarzy :'( Obiecuję, że następne rozdziały będą dłuższe, mam trochę pomysłów na ciąg dalszy, ale mam wrażenie, że nie chcecie już mnie czytać :C 

Pozdrowienia :3

I jeszcze raz PRZEPRASZAM!!!

~Kasia<3

P.S. Kocham tę nutkę ♥

:)

No heey, Słońca!! Pogoda dopisuje, w szkole było całkiem nieźle, a teraz to już w ogóle jestem szczęśliwa! Wchodzę na bloggera i co widzę?? 1o.ooo wyświetleń!! I muszę powiedzieć, że cieszę się, jak małe dziecko z nowej zabawki xD Tyle starań, i proszę, okazało się, że nie na marne :) Choć wydaje mi się, że im bardziej się staram, tym mniej jest komentarzy i odwrotnie :/ Na przykład, pod dwudziestym pierwszym rozdziałem jest "aż" dziewięć komentarzy, a pod dwudziesty drugim są "tylko" trzy :( nie, żebym była niewdzięczna, przeciwnie, ale jest mi odrobinę smutno, że jest tak mało komentów :'(
Ale po co się smutać...?
Przejdźmy do czegoś ciekawszego, a mianowicie do przeglądu statystycznego >_<
Komentarzy: 136 (wow O.o)
Liczba wyświetleń: 10.075
Obserwatorów: 10
Najwięcej wejść miał: Rozdział pierwszy
No, jest dobrze, <żart> jest wspaniale :D
Gdyby nie Wy, nie miałabym tyle wejść, BARDZO WAM DZIĘKUJĘ :*
Rozdział tradycyjnie w niedzielę :)
KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ
~Kasia<3
P.S.Tak bardzo uwielbiam to solo Rocky'ego, że nie mogę!! Wszystkie te piosenki są cudowne, ale te dwie, które są moimi faworytami :

Rozdział dwudziesty drugi

Kiedy życie daje Ci cytrynę, walnij nią jakiegoś przechodnia, to poprawia humor.

- Yyy..- zacięłam się, wpatrując tępo w stojącą naprzeciw mnie osobę.

- Czekam na wyjaśnienia.- powiedziała.

- Ona... Mi pomaga.- powiedział już pewniej Riker, który stanął ze mną ramię w ramię.

- A w czymże?- uniosła brew.

- Nie twój interes.- odrzekłam, upewniając się, że odzyskałam głos.

- Bynajmniej.- syknęła, wiercąc wzrokiem skulonego ze zmieszania blondyna.- Mam w tym więcej interesu, niż ty.

- A skąd to przypuszczenie?- nie czułam, że stoi tu moja siostra, raczej obca, zimna osoba.- To ty postąpiłaś głupio i teraz obwiniasz Riker'a?!- zagotowało się we mnie. Zaczęłam wrzeszczeć, by ustawić do pionu Van, która zachowywała się, jak rozpuszczony bachor, a nie jak dorosła kobieta.- To w końcu ty wyjechałaś i oczekiwałaś, że kiedy wrócisz, będzie stał z kwiatami i powitaniem?

- Laura..- położył mi swą dłoń na ramieniu.- Niepotrzebnie się kłócisz, to was zniszczy, zapomnij, że prosiłem cię o pomoc. Podziękuj tacie, że pomógł mi wydostać się z tej niezręcznej sytuacji, ja już sobie pójdę.- ruszył w stronę drzwi.

- Laura?- Vanessa spojrzała na mnie pytająco.- O czym on mówi? O jakiej niezręcznej sytuacji?

- Mam jej powiedzieć?- zwróciłam się do stojącego przy drzwiach chłopaka.

- A co mam do stracenia?- spytał retorycznie. Kiwnęłam do niego głową, a on wyszedł, zostawiając nas same.

- O czym on mówił?- ponowiła pytanie brunetka.

- On..- niepewnie zaczęłam.- Jakby to.. Był żonaty.

- Co?!- aż podskoczyła.

- Był z Claudią w Las Vegas i tam się upili. No i rano obudził się z aktem zaślubin na szafce.

- Wow.- podsumowała.

- No właśnie.- dodałam i spojrzałyśmy po sobie. W momencie wybuchnęłyśmy śmiechem i poczułam się znów lekka i wesoła. Nie było napięcia, tylko siostrzane porozumienie. I tak właśnie powinno być. Potem położyłam się spać, bez specjalnych zmartwień na sercu, czy spraw na sumieniu. No, może oprócz tego, co zawsze, czyli Ross i bla, bla, bla.. Po co mam Cię męczyć, skoro znasz to już doskonale?

Następne dni właściwie minęły mi we względnym spokoju. Próby do przedstawienia opierały się początkowo na ogólnym zarysie scenariusza i muzyki. Oczywiście, nie udało mi się uniknąć dość dwuznacznych spojrzeń ze strony Ever. Kiedy patrzyłam w jej stronę, uśmiechała się promiennie, ale gdy byłam do niej odwrócona, czułam nienawistne zerknięcia, jakie rzucała do mnie. A może mi się wydawało? Po aferze z Angelo wszędzie widzę spisek, nawet tam, gdzie go nie ma. Ale może warto płynąć z falą? Dać się ponieść? Carpe diem, jak to powiedział Horacy... Jednak momentami nie mam się czego złapać i mogę utonąć. Dzień, jak co dzień, nic ciekawego się nie działo. Za to czekałam na dwie ważne daty, które zbliżały się wielkimi krokami. A mianowicie urodziny. A dokładnie, urodziny Rocky'ego, które będą już 1 listopada oraz urodziny Rik'a, które odbędą się dokładnie tydzień później, bo 8. Już obmyślam wielki plan, co do imprezy, na ich cześć.

- Lau? Co o tym myślisz?- spytała zdegustowana Ever.

- Może być, ale jak na moje oko, za dużo piór.- skrzywiłam się, lustrując strój Eleny, który ma nosić Izzy.

- Hmm, masz rację.- i jednym zgrabnym ruchem zerwała pióropusz z kołnierza.

- Teraz lepiej.- skinęłam głową z aprobatą.

Miło spędzałyśmy popołudnie w sali teatralnej. O dziwo, niegdyś rudowłosa była moim najzacieklejszym wrogiem. Rozrysowywałam plan imprezy urodzinowej. Zamówiłam już salę, catering i odpowiedniej wielkości tort,(czytaj: trójwarstwowy, czekoladowo-truskawkowy, dwupiętrowy, o średnicy 35 centymetrów), bo wiem, jak bardzo oboje ubóstwiają tego rodzaju ciasta. Wszystko zapięte było na ostatni guzik, a była aktualnie sobota, 31 października, Halloween, co było idealną datą na imprezę. Teraz trzeba było tylko umiejętenie sprowadzić jubilatów w umówione miejsce i gotowe. Wiem, że zorganizowałam wszystko wcześniej, niż w dacie urodzin chłopaków, ale łatwiej i sprawniej było zrobić to tak. Jak zwał, tak zwał, impreza zapowiadała się naprawdę świetnie.

Zakupiłam zieloną gitarę dla Rocky'ego, gdyż widziałam, jak ślinił się na jej widok, a Riker'owi zamówiłam nową kostkę do gitary z miniaturowym napisem "R5 ROCKS" i logo zespołu. Dochodziła piętnasta, a ja siedziałam jeszcze w garderobie, w celu dobrania czegoś dobrego na występ z blondynem. Ostatecznie wybrałam błękitną sukienkę i czarną, oćwiekowaną kamizelkę, a do tego czarne baleriny i kopertówkę, którą dostałam od Van na szesnaste urodziny. Gotowa, zadzwoniłam po Alana, kierowcę taty i po chwili już siedziałam z samochodzie. Po dwudziestu minutach, dojechałam na miejsce, po czym, od tyłu weszłam do środka. Oniemiałam, stojąc w progu. "Waletta Allis"* nigdy nie wyglądała tak fantastycznie. Wszędzie dużo halloweenowych ozdób i dyń, a na środku sali była wielka fontanna z sztuczną krwią. O dziewiętnastej miała zacząć się impreza, ale dla pewności musiałam sama wszystko sprawdzić. Mikrofony, głośniki, instrumenty, a potem krzesła, pozostałe nagłośnienie, dania, tort, stół prezentowy.

- Odwaliłaś kawał dobrej roboty.- powiedział Ross za moimi plecami.

- Dzięki.- wymusiłam uśmiech.

- Jesteś jakaś dziwna.- skwitował, po czym podszedł bliżej i odgarnął mi włosy z oczu.- Zachowujesz się inaczej.

- Mam zły dzień.- chwyciłam jego dłoń i lekko ją strzepnęłam. On jednak nie poddał się i znów zaczął bawić się moimi włosami.

- Mam wrażenie, że to jednak nie o to chodzi. Jesteś rozdrażniona. Robię coś nie tak?- spytał niewinnie.

- Tak. Zachowujesz się źle. Nie chcę takich zagrań. Jesteśmy, do cholery, tylko przyjaciółmi!- wreszcie uwolniłam złość, która kotłowała się we mnie już od dłuższego czasu.- Nie pozwolę, by to się zmieniło, ale jeśli tak ci zależy, możemy w ogóle się nie przyjaźnić.

- Przepraszam, nie chcę stracić tej przyjaźni, ale niektóre rzeczy muszą poczekać, a niektóre nie mogą. To, co się dzieje, to nie jest pomyłka i ty dobrze to wiesz, tylko boisz się tego przyznać.

Ukłuło mnie w sercu. Miał tak wiele racji! Ale jeśli potknę się teraz, będę to sobie wypominać przez całe życie. Wszystko przez niego! Gdyby nie on, byłabym teraz spokojną dziewczyną, a nie chorą wariatką, która nie wie, co ze sobą zrobić. Bez namysłu, po prostu pocałowałam go. Znowu, ale tym razem już nie walczyłam ze sobą. Po prostu go całowałam tak, jakby to był nasz pierwszy i ostatni raz. Po kilku minutach, brakło mi oddechu, więc oderwałam się od niego.

- Wow.- westchnął z maślanymi oczyma.- Co to było?- spytał.

- Nie mam pojęcia.- odpowiedziałam.

- Po raz kolejny zostawisz mnie bez wyjaśnień?- widać było obłęd w jego oczach.

Potarłam dłoń o czoło w zamyśleniu. Muszę to wreszcie skończyć.

- Nie, nie zostawię cię bez wyjaśnień. Nie jesteś mi obojętny. Ale wiesz, jak to może się skończyć.

- To, co było, nie wróci, nie rozdrabniaj tego teraz. Liczy się teraźniejszość. No, więc, co chciałabyś mi powiedzieć?- skrzyżował dłonie i oparł się na prawej nodze, przez co przypominał Rydel. Uśmiechnęłam się pod nosem.

- Wyglądasz, jak twoja siostra.- roześmiałam się.- Geny.- westchnęłam, a chłopak wyprostował się, jednak jego ręce nadal były ułożone w poprzek.

Uspokoiłam się nieco i przybrałam poważny wyraz twarzy. Przede mną stało wyzwanie. Mogłam je podjąć, lub znów zdezerterować. Nagle wszystkie te uczucia, które tłumiłam znalazły ujście w moim płaczu. Tak po prostu rozbeczałam się i wpadłam w ramiona zdziwionego blondyna.

- To takie trudne.- wyjąkałam.

- Zróbmy tak, by było prościej.- zaczął głaskać mnie po włosach, a ja się już nie opierałam. Uniósł mój podbródek i zajrzał mi głęboko w oczy. Już niczego się nie bałam. Już nic nie stało mi na drodze. Już nie miałam żadnych wątpliwości. Kocham go. Bardziej, niż kogokolwiek innego. I nic tego nie zmieni. Oby..

Nagle usłyszałam trzask drzwi i instynktownie odsunęłam się trochę od Ross'a. Zza rogu wyrośli Izzy i George, a zaraz potem Delly i Ell. Uśmiechnęłam się. Tylu wspaniałych przyjaciół. Nagle coś we mnie pękło i poczułam się naprawdę szczęśliwa. Czyli jednak znalazłam swoją miłość.

Nadeszła godzina dziewiętnasta. Zgasiliśmy światła i czekaliśmy, aż Ryland przyprowadzi braci do lokalu. Usłyszałam cichy podźwięk otwieranych drzwi.

- Idą!- szepnął chłopak.

Nagle sala rozświetliła się i wszyscy jednocześnie krzyknęliśmy:

- NIESPODZIANKA!

Miny chłopaków były bezcenne. Zdziwieni, zmieszani i jednocześnie podekscytowani.

Impreza trwała w najlepsze, a Riker podszedł do mnie od tyłu.

- Kto jest najlepszy?- zapytał retorycznie.

- Ja.- powiedziałam z subtelnością młota. Zaśmiał się i mnie przytulił.

- Chyba już czas. Jesteś gotowa?- uniósł brew.

- Zawsze.- odparłam i chwyciłam go za rękę.

Weszliśmy na scenę.

- Niby to urodziny Rik'e i Rocky'ego, ale mamy niespodziankę dla kogoś jeszcze.- rzekłam do mikrofonu.

Zaczęłam delikatnie wybijać rytm na syntezatorze i melodię na klawiszach. Riker bez zahamowania zaczął rapować.

I must've forgot, you can't trust me

I'm open a moment and close when you show it

Before you know it I'm lost at sea

And now that I write and think about it

And the story unfolds

You should take my life

You should take my soul

Fight it, take the pain, ignite it,

Tie a noose around your mind,

Loose enough to breath fine and tie it

To a tree, tell it, "You belong to me,

This ain't a noose, this is a leash

And I have news for you,

You must obey me

You are surrounding all

my surroundings,

Sounding down the mountain range of

my left-side brain

You are surrounding all my surroundings,

Twisting the kaleidoscope behind

both of my eyes**

Śpiewał i rapował, a ja dochodziłam w chórku w refrenie. Czułam tę piosenkę, bo sama miałam podobnie. Nie mogłam się opanować i uroniłam jedną niewielką łzę szczęścia.

Van była roztrzęsiona, ale udało jej się pogodzić z chłopakiem. Wszystko na powrót było na miejscu.

Następne dni również były udane. Ross pomagał mi jak najwięcej. Radził, jak radzić sobie z nieśmiałością. Zachowywał się w stosunku do mnie trochę inaczej, jak chłopak, lecz nie przesadzał, za co byłam mu wdzięczna. Próby trwały w najlepsze, ja za to coraz mniej bałam się wystąpienia. Zbliżały się moje nieszczęsne urodziny.

Co oznacza również, że jestem coraz bliżej dorosłości, a tego nie chcę. Nie lubię tego dnia, bo wtedy wszyscy są tacy cukierkowi. Obrzydliwe. Jednak tego roku miało być inaczej. A mianowicie dlatego, że wpadłam na dość szalony pomysł. To znaczy, ja go dopracowałam, bo koncept zarzuciła Rydel. Na razie, nie chcę zdradzić, jakiś to szalony plan wymyśliłam, bo nie chcę zapeszyć.

Mam teraz inne problemy. Niby wszystko się wyjaśniło, ale ja nadal jestem dość roztrzęsiona. Chodzi o mojego tatę. Wiem, że dużo pracuje, ale ja i Vanessa kiedyś wyjedziemy. I co wtedy? Nie może przecież zostać sam! Powinnam mu kogoś znaleźć. Ale kogoś szczerego, a nie babę, która leci na kasę, a nie na tatę. Myślałam długo i nagle zauważyłam, że moja dłoń żyje własnym życiem, a na kartce był już wiersz. Mam ostatnio wenę na pisanie o miłości. Zresztą, czemu się dziwić? Jestem poważnie zakochana.

Uśmiechnęłam się do siebie. Jestem zakochana. Jestem zakochana. Za każdym razem brzmiało to tak samo pięknie. Zaczęłam kaligrafować te słowa na kartce z wierszem.

- Wiesz, że ja też?- spytał Ross.

- To dobrze.- wyszczerzyłam się.- A kto to?

- Jest śliczna, mądra i bardzo utalentowana.- zamruczał z rozmarzeniem.

- Ma dziewczyna szczęście, że ktoś taki, jak ty się z niej zabujał.- odrzekłam.

- O tak.- pokiwał głową i zbliżył się do mnie. Uraczył mnie jednym z wielu słodkich pocałunków, jakimi mnie dziś obdarował. Oddałam jego zachłanność i całowaliśmy się jeszcze przez jakąś minutę.

- Jesteś boska.- ucałował mnie w czoło i otulił ramieniem.

Trwaliśmy tak, aż do wieczora, ale chłopak musiał iść do domu. Ja za to czatowałam na tatę, by z nim pogadać. Zamiast niego, w drzwiach stanął Eric z jakimś chłopakiem. To pewnie Athony, o którym Eric tyle się rozpływał, pomyślałam.

- Hej, Laura, poznaj Tony'ego.- bez ogródek zapoznał nas ze sobą.

Jak się okazało, piwnooki również jest, jakby to powiedzieć, homo. Ma dużo zainteresowań, ale głównie ubraniami zajmuje się. Bardzo go polubiłam, sądzę, że będziemy dobrymi znajomymi.

Nagle drzwi znów się otworzyły. Zasiedliśmy w salonie, bym mogła obserwować hall, gdyby przypadkiem tata przyszedł.

I w końcu się pojawił.

- Hej, Eric, witaj, Laura, kochanie.- ucałował mnie w czoło i uśmiechnał się.

- Tato, moglibyśmy porozmawiać? Na osobności?- podkreśliłam.

- Jasne, córciu.- odparł i poszliśmy do gabinetu. Usiadłam w fotelu i spojrzałam na ojca.- O co chodzi?

- Mam taką sprawę, zauważyłam, że jesteś dziwnie wesoły. I znikasz. O czymś nie wiem?- spytałam.

- No, cóż, powinienem ci powiedzieć już dawno, ale bałem się, że źle to przyjmiesz. Mam dziewczynę.

Zamurowało mnie, ale już po chwili odzyskałam władzę nad swoim ciełem i krzyknęłam:

- To wspaniale!

- Cieszysz się? Serio?- zdziwił się.

- Oczywiście! O tym chciałam z tobą rozmawiać. Bałam się, że zostaniesz sam, kiedy już się wyprowadzę. Ale się myliłam.- trajkotałam, jak zaklęta.

- Cieszę się, że nie jesteś zła.

- Zła? Bardziej szczęśliwa!- powiedziałam, przytuliłam tatę i wyszłam spokojnie z jego gabinetu.

Z dobrymi przeczuciami, wzięłam prysznic i położyłam się do łóżka. Nagle mój telefon zadzwonił, a na wyświetlaczu pojawił się numer Daylii.

- Halo.- odezwałam się do komórki.

- Laura, mam do ciebie sprawę.

- Dajesz.

- Muszę nagrać demo i pokazać, że naprawdę potrafię robić coś genialnego.

- I jaki mam w tym interes?- spytałam skołowana.

- Nagrasz piosenkę dla mnie? Proooszę.- usłyszałam w słuchawce błagalny głos blondynki.

- No dobrze, poszukam jakiegoś tekstu i jutro około szesnastej będę w studiu.- rzekłam śpiącym tonem.

- Dzięki.- zapiszczała i rozłączyła się.

*NASTĘPNY DZIEŃ*

Rano wstałam trochę zmęczona, ale to nie przeszkadzało mi, by ubrać się, przygotować do szkoły i zejść na dół z uśmiechem na twarzy.

Jadłam spokojnie śniadanie, gdy nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. Elize wpuściła tego kogoś do środka. Okazało się, że to Ross. Dokończyłam swojego tosta i złapałam torbę i telefon, po czym wyszliśmy razem z domu.

Lekcje mijały mi szybko, zaraz potem próba, dziś akurat taneczna. Choreografię opracowała pani Sparkle, Van nie chciała, ani też nie zamierzała mieszać się w sprawę przedstawienia.

Po ćwiczeniach, które skończyły się około piętnastej, skierowałam się do wytwórni wuja Starra. Po dwudziestu minutach spokojnego spaceru stałam przed drzwiami.

- Laura Marano.- powiedziałam do recepcjonistki.- Jestem umówiona z Daylą.

Przysadzista kobieta zajrzała do listy i skinęła na mnie głową, po czym podała mi legitymację i pozwoliła iść dalej.

Weszłam do studia Day i powiedziałam:

- Hejo, jestem.

- Witaj, siadaj.- powiedziała władczo.- Mam mało czasu.

- Ok, ok, już idę.- roześmiałam się, ale jej nie było do śmiechu.

Usiadłam na krześle i przysunęłam mikrofon do siebie. Popukałam w niego, by sprawdzić, czy jest włączony.

- Próba mikrofonu, żóółty, żółty(Julia W., wiesz, o co cho xD).

- Dobra, nie wygłupiaj się, zaczynamy.- wcisnęła czerwony przycisk i ze słuchawek popłynął niesamowity bit. Opanował mnie i nie mogłam się otrząsnąć z zachwytu. Zaczęłam nucić, a potem, zgodnie z przesłaniem tekstu zaczęłam głośniej śpiewać.

I used to bite my tongue

and hold my breath

Scared to rock the boat

and make a mess

So I sat quietly, agreed politely

I guess that I forgot

I had a choice

I let you push me past

the breaking point

I stood for nothing, so

I fell for everything

You held me down, but I got up

Already brushing off the dust

You hear my voice,

your hear that sound

Like thunder, gonna shake the ground

You held me down, but I got up

Get ready 'cause I’ve had enough

I see it all, I see it now

I got the eye of the tiger,

a fighter, dancing through the fire

Cause I am a champion

and you’re gonna hear me roar

Louder, louder than a lion

'Cause I am a champion

and you’re gonna hear me

r-o-o-o-o-o-o-o-o-o-oar

You' re gonna hear me roar

Now I’m floatin' like a butterfly

Stinging like a bee I earned my stripes

I went from zero, to my own hero

You held me down, but I got up

Already brushing off the dust

You hear my voice, your hear that sound

Like thunder, gonna shake the ground

You held me down, but I got up

Get ready ’cause I’ve had enough

I see it all, I see it now

I got the eye of the tiger, a

fighter, dancing through the fire

‘Cause I am a champion and

you’re gonna hear me roar

Louder, louder than a lion

‘Cause I am a champion and

you’re gonna hear me

r-o-o-o-o-o-o-o-o-oar

You’re gonna hear me

r-o-o-o-o-o-o-o-o-oar

Hey, you hear me roar!

You're gonna hear me roar

Roar-or, roar-or, roar-o

I got the eye of the tiger, a fighter,

dancing through the fire

‘Cause I am a champion

and you’re gonna hear me roar

Louder, louder than a lion

‘Cause I am a champion and

you’re gonna hear me

r-o-o-o-o-o-o-o-o-oar

Yeah

You' re gonna hear me

r-o-o-o-o-o-o-oar

You hear me roar

You' re gonna hear me roar ***

Nie zauważyłam, że Ross, jego rodzeństwo i Ratliff weszli do salki, stali i z podziwem oglądali mój mini występ. Gdy już skończyłam, zaczęli klaskać, a blondyn wszedł do salki i bez zbędnych ceregieli chwycił mnie w ramiona i obdarzył namiętnym pocałunkiem. Zabrakło mi tchu, a przez resztę towarzystwa przebiegł szmer i dość głośne "Uuu". Uśmiechnięta, przytuliłam się do chłopaka, a rodzeństwo zaczęło mu gratulować. Nikt nie wiedział za bardzo, że jesteśmy parą, ale w końcu musiało się wydać.

- To jest genialny mix!- krzyknęła Day, która słuchała mojej piosenki w słuchawkach.

Zaśmiałam się.

Do wieczora siedzieliśmy w wytwórni, bo zespół musiał nagrać kilka piosenek. Bardzo mi się podobały. Ale najbardziej Pass Me By, co chyba już kiedyś wspominałam.

Około dwudziestej pierwszej siedziałam jeszcze z Ross'em u mnie.

- Pomysł Delly mógłby wypalić.- powiedział.- Tylko, że zostało mało czasu...- zaciął się na tych słowach.

- Hello, ja mogę wszystko załatwić. Nie potrzeba dużo. Muszę tylko zamówić lot do Paryża i hotel, nic wielkiego.

- Dzisiaj jest 21 listopada.- kalkulował na głos blondyn.- A 29 to piątek. Na pewno zdążysz?- spytał z powątpieniem.

- Taaak.- uśmiechnęłam się i musnęłam jego policzek.- Nie martw się.

- Jesteś najlepszą dziewczyną na świecie.

- Wiem.- odrzekłam i oparłam się na jego ramieniu.

W tej też pozycji oboje odpłynęliśmy... Jednak nie wszystko było takie, na jakie liczyłam...

-------------------------

*Waletta Allis- mój kochany móżdżek to wymyślił :3

** Holding Onto You- Twenty One Pilots

*** Roar- Katy Perry

-------------------------

No i jest Raura! Ale uprzedzam, nie bardzo lubię przesłodzone sceny, więc w pewnych momentach nieźle zamula xD Nie wiem, czy zostawię tak, jak jest, czy może coś się stanie, moja główka jeszcze nad tym pracuje :D Na razie pozdrawiam czytelników, koffam Was, jesteście NAJ :* To dzięki Wam dobiłam już prawie do 10.000 wyświetleń! Komentujcie, komentujcie, prooszę :)

Buziaczki, moje Wy słoneczka ;)

~Kasia<3

P.S. Coraz bardziej mi się ona podoba :)